İçimde cevabını bulamadığım sorular var. Anlamak da zorlandığım gerçekler. İnsan ne için,neyle yaşar, ölümün elinden ne alabilir gülerken. Hayatim sancılı bir öyküye çalıyor bazen. kahramanı değilim hic bir öykünün. Olay mekan ve kişilerden münezzeh. Bazen diyorum kadrimin sessizliğinde kalmalı bazı insanlar, anısinda kalmalıyım anida kalmayarak. Bunları niye yazıyorum bilmiyorum. Bir soru daha,bir ikilem daha sonra sabah oluyor ve akşam. Kendimle konuşmak neden bu kadar zor diyor biri, sahiden öyle mi? Kulağım da dinmeyen ses neden diyor neden, arsız geceler de beni için için ağlatan sorular var.
İstemenin kör ettiği yerdeyim. Vazgeçip görebilir miyim ayı güneşi, kanatsız bulutları. Kim bilir nerdeler. Dağ başlarına değen etekleri yangın mıdır? Yoksa soğuk mu hüzünleri. Artık okumam çarşamba günleri sevda şiirlerini,beklemem pencere önünde geçen yılları. Şimdi hasretin kirkyedisinde sevdanın onyedisindeyim, bir şehir gürültüsüne kapılıp herhangi bir suretle kendimi arıyorum.
.
✒️Kamil Yolaçan
Kayıt Tarihi : 8.6.2023 23:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!