İnat Etme Gökyüzü, Benim Kadar Ağlayamazsın

Yerin göğün hâkimiyeti sende!
Söyle gökyüzü doğru söyle?
Neden bana dargınsın?
Sorguya suale gerek yok, yeryüzü senin!
Ay nerede?..

Kimim var ki benim senden başka?
Bu yürek dayanmaz aşka, galiba bakışlarımız başka?
Kısık gözlerin kaçamakta
Duymuyor mu kulağın, anlamıyorsun beni?
Çığlıklarımı savurdum, gelmedi mi selamım sana?..

Dokunma halim perişan!
Zamansız koşulsuz imkânlar sınırsız mı sanki?
Yanlış anlama, önce sen konuş ben dinleyim
Ama beni de sen dinle!
Eyüp sabrımı mı ölçüyorsun yoksa?

Yakup gibi akar gözümün yaşı ama sevgisinde boğulur
Yusuf’un Züleyha’sı oldum sen beni görmedin!
Yakup’un umudu oldum, kuyularda feryadımı duymadın
Yaradan’a sığındım debelendi kalbim, yaram çok ağır..

Rabbimden umut kesilmez, kimse kusurunu görmez
Ey gökyüzü benim gibi sen de ağla!
Teskin edemiyorum öfkemi, yağmurlarda ıslandım
Merhametli kuşlara kaptırdım kendimi

Rüzgârların öfkemi susturamıyor
Gözyaşlarımsa bir türlü dinmiyor
Kalbim ruhuma hitap etmiyor, şifası yokmuş gibi
Yıldızların esrarlı, oldukça ak ve parlak
Ay ile güneş onlar senin dostların

Gündüzünde gecen de sevincim yok, matemdeyim
Umurunda bile değilim, ben bunun farkındayım!
Sen bilmezsin içimdeki kasırgayı
Ağla gökyüzü ağla, ağlayabildiğin kadar ağla
İnat etme gökyüzü, sen benim kadar ağlayamazsın

Elife Ergan (Elifçe)