İnanman Alışmamdan Kolay

unutamıyorum
her şey seni hatırlatıyor
elinin değdiği eşyalarıma dokunmak,dokunuyor.
tutunamıyorum zamanıma
kum taneleri akıyor gözlerimin önünde
ben öylece bakıyorum
sessizliğe alıştım inan
beni bıraktığın yerde otururken bir başıma
yaprağın yere düşüşünü duyduğumda
ben inandım bana sen de inan
doğru ya
sen etraftan duyduğuna inanırsın
benim için söylenen her şeye inanırsın
bana inanmadın, olsun
sorsaydın anlatabilir miydim?
o zamanlar uğraşırdım biliyor musun
seni kaybetmemek için ne varsa yapardım
tek amacım olurdu
son günüm olduğunu bilsem son sözüm olurdu
sen olurdun.
seninle birlikte her şeyi kaybettim
yoktun denizim kurumuş
gittin nefesim kesilmiş yutkunamadım.
ağlayamam da gözümden akmaz tek bir damla
yukarı bakarım yüzüm ıslansın isterim
bir rüzgar yüzüme tokat gibi vursun da
artık kendime gelebileyim.
sen gidince yağmur yağmaz oldu,inanabiliyor musun?
gözümle gördüm, sen de inan
arada kuşlar tükürüyor işte suratıma,sen mi yolladın?
mutluluktan uyuyamadığım kaç gece
hafızamdan silemediğim kaç an, unutamıyorum.
zaman, bana borcun var sen de unutma
onun yanındayken kıskanırdın
o kum tanelerinin hızı hala aklımda
yaşatmadın ağız tadıyla mutluluğumu
çok muydu bana?
her yanlışıyla bir insana inanmak zor herhalde
ben başarmıştım bunu
herkes yapabilir sanmışım, yanılmışım.
yalnızlığa alıştım inan
etrafta bana bakan gözler aramadığımda anladım.
bir çift ela görmeyecekse
yormam gözümü de yere bakarım.
önceleri de çok dolaşdırmazdım ya başım dikti ama
şimdi de dik olsa, ah keşke olsa
susmaya alıştım inan
anlatmak gelmiyor içimden
ne seni ne beni ne bizi.
dinleyen de yok gerçi.
sana da anlatamayınca kendimi, tabi
sesimi nerede kaybettim söyleyeyim
sevdiğim beni seviyor diye haykırdığımda dağa
o dağ benim sesimi öyle bir yankıladı ki
ses kulaklarımı sağır etmiş
benim sesim benim sonumu getirmiş
sözlerimin altında eziliyorum
her gün daha çok batıyorum bu bataklıkta
ne çok cümlem varmış, çok konuşmuşum hakettim.
acımıyorum artık kendime
sen acımadın bir bildiğin vardır dedim.
ben unuturum, sessizlik de iyi gelir zamanla.
zaman demişken anlaşırız onunla yaşlandırmaz beni gençken çıkarım o uzun yolculuğa.
yalnızlıktan da hiç korkmadım
senin varlığını bilmeden de tanırdım onu.
kendimle iyiydim gelir arada aklıma.
ama sensizlik çok ağır
meğer her hayalimde bir parça sen
gidince her şey paramparça.
toparlar mıyım?sanmam.
ama dönme.
şiirlerimi bir sen oku isterdim tek sen anla beni
bende hangi renk olduğunu kendin anla
tek bir soru iki kelime 3 hece
sorsaydın tüm kelimelerim sen olurdun
hecelerimin hepsi sana söylenirdi
soru işaretlerini alıp denizimin dibinde saklardım
açmazdım o kutuyu
bana inanmadığını vurmazdım yüzüne
kıyabilir miyim sana?
denizimin mavisini aldın benden
yağmurumu aldın temizlenemedim
ruhumu çektiler konuşmak için her nefes aldıklarında
ağlayamıyorum artık
içimde o kadar ağır bir yük var ki
taşıyamıyorum.
her şeye alışırım ,ama bir gün duyarsan
sensizliğe alıştığımı.
bari bu söylediklerine inanma olur mu?
bana inanmadığın gibi buna da inanma