İnanmak Şiiri - Turgut Çakır 2

İnanmak meltemi beklemektir vahada
Yürüyüşünü hayal edemediğin vuslatın
Koşuşunu bestelemektir satırlarında
Her sabahın yol verdiği bir öğlen vakti
Uçuşan sesleri aramaktır soluğunda
Kimsesiz kalmak kadar aciz
Herkesle yalnızlaşmak kadar adildir aslında
Bir gülün haykırdığı çiçek bahçesinde “Papatyalar da solar” diyebilmektir ansızın
Dudakların gerilirken önce bir durmak
Sonra kalbine uzanan bir yol yapmaktır gözyaşlarınla
Aslında her şey hayat demektir
Bugün ayağa kalkmak, yarın konuşmak ve sonra susmak

İnanmak alışmaktır belki de
Kıvılcımların söndürdüğü bir ateşte
Tutuşmaya yeniden başlamaktır
Ya da kaybolmaktır en iyi bildiğin yerde
Güneş kadar soğuk, yıldızlar kadar yakın olmaktır
Kim bilir
Belki de gözlerini kapatıp hokkası olmaktır Fuzuli’nin
Sırlarını Kays’a yollanan divite verip kaybolmaktır Leyla’nın rüyalarında
Sonbaharın sunduğu yaprak kadar mutlu
Kışın getirdiği beyazlık kadar kusursuz olmaktır
Titreyen sokak lambası kadar günahkar
Peynirini düşüren karga kadar asil olmaktır
Ya da parçası olduğun yap-bozun elinde tamamlayacağın yeri mi istemektir?
Kahrolduğun düşlerin içinde dinginliği beslemek
Ardından arafta kalan duygularda mı yüzmektir?
Bilmiyorum
Sahi inanmak sevmek midir?