İnanmak Şiiri - İlhan Sağ

Hey sen! ! !
Hiç damarlarında kan dolaşırken nefessiz kaldın?

Azrail’in okşayan nefesi, rüzgâr gibi saçlarını yalarken,
İçine buram buram korkuyla karışık heyecan salarken mi?
Yoksa sonunda bulduğun aşkının, gözlerini tutuşturup,
Seni ıslak dudaklarına yavaş yavaş çekişinde mi?

Allah’ın varlığına, hayata hiç bakmadığın
Bir pencereden bakarak inandığında mı?
Yoksa O sana varlığını meleklerinin diliyle
Tatlı veya acı bir biçimde anlattığında mı?

Geceni aydınlatan masa lambası ve gürültücü motorunun hırıltısı,
Seni bırakıp da zifiri bir sessizliğe fırlattığında mı?
Yoksa arkanda, o lamba ışığının altında
Motor sesine eşlik dans eden gölgelere inandığında mı?

Hayatın boyunca aradığın kadının gözlerine ilk bakışında mı?
Yoksa o meleğin son nefesini ‘seni seviyorum’ diyerek,
Kollarının arasında ve gözleri gözlerinde rahmete kavuştuğunda mı?

Silah arkadaşının çatışmada vuruluşuna tanık olduğunda mı?
Yoksa çatışmada onu düşman sanarak, yanlışlıkla canını aldığında mı?

Bir cemaatle güneşli altında kılınan Cuma Namazında mı?
Yoksa canını verebileceğin birisinin Cenaze Namazında mı?

Parmağını kesildiğinde mi?
Kolun kopunca mı?
Depremde olunca mı?
Sel olunca mı?
Doğarken mi?
Ölürken mi?
Sevişirken mi?
Savaşırken mi?
Terk ederken mi?
Terk edenin peşinden bakarken mi?

İnanırken mi?

İnanın, inanmazken bunların hiç bir değeri yok!
İster nefessiz kal, ister nefesle boğul ama yok…

(19:58 08.11.07)