Dudaklarımı sıkıp ağzımı ellerimle kapatıp hıçkıra hıçkıra, sessiz sessiz ağladığım gün anladım:
Bazen insan, gözyaşlarını içine akıtırmış.
Gözyaşlarım, heveslerim gibi içimde kaldı.
Kursağıma battı mutluluklarım.
Hep bir köşe, hep bir dönemeç aradım hayata çelme atmak için,
Ama her attığım çelme, beni düşürdü.
Sonra vazgeçtim.
Çalan telefon,
Giden sevgili,
Biten kalem,
Kaybolan umutlar umurumda olmadı.
Yaktım şiirlerimi,
Beynimin derme çatma kulübesinde yaktım umutlarımı.
Şimdi yarısı yanmış sigara gibiyim.
Son defa bakıyorum hayatın lacivert gözlerine.
Dudaklarımda kelimeler buz tutmuş,
Dilimde donuyor aşk.
Ve sen, hiç gelmeyen sevgili,
Umudumu kaybettiğim gecelerin birinde gel.
Usulca sokul,
İzin verme gitmeme.
Beynimin arka sokaklarında hep bir yerin olsun.
Aşk ile dokun yüreğime,
Rüyalarım gerçek,
Gerçeklerim sonsuz olsun.
Hadi, inandır beni aşka;
Aşka inanmayan yüreğime inat,
Dol yüreğime,
Dağıl hücrelerime.
Tenimin tuzlu coğrafyasında adını yazdır altın harflerle.
Hadi, adam, aşkı yüreğinden alıp koy avuç içlerime.
Seni misafir etmeyen yüreğim utansın.
Hadi, adam,
Değdir isot kokulu nefesini narkozlu tenime
Ve "Seviyorum" de.
14.10.2024 11:18
Kayıt Tarihi : 14.10.2024 11:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ama
aşka sizi siz inandırmalısınız sevgili değil.
TÜM YORUMLAR (1)