“Yaşandıkça düzelmiyordu hayat,
Tıpkı yaşlanmakla büyümediği gibi insanın”
Ne de güzel söylemiş şair…
Başından bozuk olan bir hayatın içinde geçirdiğin her gün,o bozuk hayatın bir vidası daha sökülüp,parçalarına ayırmaya çalışırken seni…
Kim inandırabilir ki,gelecek günlerin güzelliğine. İstemiyorum artık pollyanna’nın maskesinden. Zaten zamanla kendisi düşüyor,gözyaşlarımla birlikte yüzümden. İnananlarda çıkarsınlar artık yüzlerinden şu maskeyi.
Yollarımız burada ayrılıyor,
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Devamını Oku
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta