İnandım artık kalbimin hicranına!

Kimseye söz edemem biliyorum
Naçarlığımla kalbi yılgınlık içinde yalnızlığa yürüyorum
Muhabbet ikliminde, aşkın hamiyetinde ruhumun hicranına acıyorum

Ömür sermayemin bilinçsizliğinde
Müddeti nefeslerin beyhude ve niteliksiz çaresizliğinde
Umut toprağının ve toprağı koklayan damlanın sukutunda ki hüzünle

Hazanın çığlığında ağlıyor yaprak
Dallar aczin beyhudeliğinde ve ariliğin bedbinliğinde ağlıyor
Umuda bel bağlayan ve aşiyanı için yüreğini parçalayan masum kuşlar

Güftenin ahengiyle nakarat içindeler
Sazın dirliğinde ve kainatın nefeslerinde kalbi yokluyor
Ruhum dinmeyen serncamında ötelerin hasretiyle kendi anlamını arıyor

Yekpare olmak ne kadar mümkün
Sevgisiz ve şefkatsiz solumak insan kimliğinde bedbin
Aşk muhabbetin bağrından ve işaret taşlarının sancılarıyla hali dağlıyor

Ne olur fakirliğimi çok görmeyin
Çocuksu heveslerimle sefilliğime temaşa eğlemeyin
Niyazın renklerinde, ihsan saadetinin güzelliğiyle muhabbetle nefeslenin

Sakladığım umutlarım güfteleşiyor
Hazaının dirliğindeki hicranı kalpten azat ediyor
Sevgiliye davet ediyor, nefsim kepazeliğinde edebi şevkiyle nefesleniyor

Muradım kapalı ve sır olmak değil
Kalbimin kimliğindeki mücerret hüvviyetim kimin
Kudretin ve ezeli nefesin sahibi ruhumda derlediği hüzünle kime sesleniyor