Burada; “”Tanrı geleceği bilir”” diyerek; evrensel yasalardan, Tanrı'sal var edişleri, görece kendimizce anlayacağımız yerde, yalın, yanlış anlayışlarımızla, evreni, dolaysı ile Yüce Tanrı yaratışını, kendi düşüncemize uyduruyoruz. Dolaysı ile Tanrı'yı kendi sınırsızlığında yaratmasında, sınırlı insan merkezli, anlamanın odağında sınırlayıp, davranamaz kılıyoruz. Tanrısal alanı, insanın davranma alanına indirgeme saçmalığı yapmış oluruz. Aşırı yanlış bir anlamadır. Tanrı'nın olumsallıkla var ettiği evreni, tekçi yaklaşıma indirip, darlaşma ve Tanrı'sal var edişi kısıtlamış oluyoruz.
Bizim Tanrı'yı bilirdi bilmezdi gibi yargılama yetkimiz yok. Buralar bizim susarak içsinim anlamalara varacağımız kutsal içselliklerdir. Bu söylem bir öğretmenin, ''Ali matematiği bilir'' demesi gibidir. Öğretmen Ali'yi değerler, çünkü öğretmen Ali'den daha fazlasını bilmektedir. Onun için, Ali'ye biliyor ya da bilmiyor diyor. Bizde bu reye iltifat ediyoruz.
Şimdi bizde Tanrı geleceği bilir derken, Tanrı'dan daha fazla bir şey biliyor olmalıyız ki! Tanrı'nın bilip bilemediğini takdir ediyoruz gibi düşünmeler yapmak, bizlerin aklı kullanması açısından gelişmeci düşünceler oluşturacağını düşünebiliriz.
Her şey sözü muğlâk bir sözdür. Her şey, olup bitmiş, sınırlılıklar içinde, kavranan tanınan, bilinen bir şeydir. Ali esasen, matematikte her şeyi (problemi) örnek olarak yapmış çözmüş değildir. Ali sistematiği kavramıştır. Yeni soruları, yeni bilinmediklerini öğretenin dahi bilip karşılaşmadığı sorunu, bu sistematik refleksle çözer.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
