İnan Öldün Kurtuldun Şiiri - Celal Bahar

Eskiden kimi görsem koca adamdı.
Otuz yaşında birini sorsan yaşlıydı.
Herkesler amca, herkesler teyzeydi.
Şimdi kime baksam çocuk, kimi görsem genç…
Acaba benim için mi vakit çok geç.

Senden sonra artık iyice çöktü diyorlar.
Gerçekte nesil küçüldü bilmiyorlar.
Yüzüm buruşuk ama zayıflıktan,
Ellerimin titremesi ise yalnızlıktan.
Dizlerimin tutmamasına gelince,
O zaten gidecek kimsem olmadığından.

Her gün hasta olduğumu söylüyorlar,
Doktor doktor dolaştırıp yoruyorlar.
Gözlerim görmüyormuş, kulağım duymuyormuş,
Millet bana laf anlatmak için helak oluyormuş.
Oysa sen ne de çok severdin benimle sohbeti,
Hep onlar araya girip, keserdi bizim muhabbeti...

O zaman konuşmaya can atanlar bugün beğenmiyorlar,
Git odanda yat biraz, ortalıkta gezme diyorlar.
Elime bir parça ekmek alsam,
Dökerim diye kızıyorlar.
Sen söyle can,
Ben hep arkalarını toplamadım mı?
Kendim yemeyip önce onları doyurmadım mı?
Sen döktüklerine kızarken, ben hep savunmadım mı?

İnan öldün kurtuldun, özlüyorum ama üzülmüyorum.
Benim halime düşsen, kahrederdin çünkü biliyorum.
Onlar sen gibi, ben gibi değiller, bizi yabancı görüyorlar,
En ufak kusur etsek, hemen iğreniyorlar.
Oysa az mı altlarını almıştım erkek halimle.
Şimdi onlara ar geliyor konuşmak bile benimle...

Yok, can yok.
Gitmekte iyi ettin ama keşke beni de bırakmayaydın,
Senden sonra yaşadıklarımı bana yaşatmayaydın.
Sen gibi değil hiç kimse, sevgi gözlerinde bile görünmüyor,
Dünya denen yer ise cehennem, istemekle ölünmüyor.
Ama içimde bir ümit var günden güne artıyor,
Vuslat yakın gibi, gözüm hep toprağa bakıyor...