İnan ki bana Şiiri - Mustafa Kölemenoğlu

Yağan
Yağmurda
Denizde
Gördüm aşkı,
Uzandım tutunamadım.
Bildiğime mi inanmalıydım, bilinenlere mi?
İçim kıpır kıpırken bile bastırmaktı coşkuyu benimkisi,
Ve her defasında acı çekmeyi tekrardan öğrenebilmek belki de.
Koşmaktan yorulup tam dinlenecekken
Tekrar başlamaktı uzun bir maratona
Hiç bitmemişti,
Belki sadece bir mola vermişti bendeki aşk.
Bakmadan yorgunluğuna omuzlarımın,
Bedenimin gücünü düşünmeden kendi kendime vefasızlığımdı belki de.
Üşüdüm, titremek geldi içimden,
Ve daha neler neler kaybedilmişliğe dair.
Alışamamaktı mı daha zordu yokluğun hasretine,
Yoksa vazgeçememek mi varlığın acısına,
Nefes almaktan vazgeçebilmek kadar zordu,
Kanımın akmasını durdurmaktı,
Geceyi gündüzsüz bırakmak gibi bir şeydi,
İnan ki bana
Katlanılası bir şey değildi bu.
Sayfalarca yazmak bile dindirmiyordu içimi,
İçimdeki seni,
Her şeyi mahfeden beni…
Sanki elim kolum bağlı,
Bilinmeyen bir yerden seyrediyordum her şeyi,
İstesem de yapamamak, kıpırdayamamaktı zor olan,
Desene yaptın da ne oldu.
Sen değil misin her şeyin sorumlusu,
Beni bu hale sokan,
Kendini yerden yere vuran desene.
Desene sen mi seviyorsun beni bu kadar zora düşürdükten sonra,
Desene yapar mı insan sevdiğine bunları,
Üzer mi, ağlatır mı?
Bu kadar mı bencil olunur,
Bu kadar mı saygısızlaşır insan,
Bu kadar mı…
Ey yerleri gökleri yaratan Allah”ım,
Yalvarıyorum sana,
Ya söyle kadere bıraksın benim yakamı,
Ya da ben vazgeçebileyim kaderden.
Yoksa bir çıkışı,
Yoksa bir çözümü sen vermezsin derdi, tasayı bilirim.
Ama varken bendeki bu beceriksizlik
Ne bir çözüm bulabilirim rüyalardan başka,
Ne de mutluluğu sunabilirim tüm saflığıyla…

06/09/2006