İnan Bana Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Ellerin kadar güzel midir kaderin de?
Düşünmemeli belli ki,
Kaderin ellerinde...
Parmaklarında ve avucunda duruyor...
Onlara benziyor...
Gönlüne benziyor...
Yüreğine ve daha nice yeşilliğe.
Bir gökyüzüne, bir denize...

İnanmaz mısın?
Neyim var şiirlerimden başka da kanıtlayayım sana?
Kanıtlayamasam da inanır mısın bana?
İhtiyacım var senin inanmana...

Sen ki;
Zarifliğin sevk eder nöbetlere,
Fotoğrafından çekinirim.
Gözlerin bakar,
Ne diyeyim?
Diyecek bir sözüm mü var onlara?
Yorgunca şiirler yazan bir budala...
O gözler;
Mecbur mu bunları okumaya?
Ama yine de okur,
İnanır bana.

Yeşilce inan bana.
İnanmak için değil,
İnandığın için,
Gözlerin kadar inan...
Gönlün kadar inan...
Ellerin kadar inan...
Ya da çok inanma.
Bilirim,
Sen inanmayı başarırsın gönlü güzel olana.
Ama herkes çıkmaz benim gibi.
Kıyarlar belki gönlüne,
Üzüntüler gelir peşi sıra.
Bana inandın diye üzülme sen,
Yani diyeceğim;
Çok da şey yapma :)

Ama sen yine de inan bana,
Benim kendime inandığım kadar inan.
İnan ki;
Kaderin ellerinde olsun,
Viran etmesinler kalbini,
Yıpranmasın ellerin.
Ellerini ver gönlüme,
İyileştireyim her yarada,
Ondan sonrası sende.
Kullan nereye gidersen,
Götür gönlümü yanında.
Gerisi nasıl istersen,
Anlat bana halini,
Derman olayım sana...

Ben o merhemlere benzemem.
Sür bir gün benim gönlümü ellerine,
Kabuğunu kendime bağlarım,
İz kalmaz yaranda...
Acırsa üfler gönlüm,
Serindir korkma...

Sen bana inan.
Sen gönlüme inan.
İyileşen yaralarını gördükçe,
Daha da inan...
Hep inan...
Bekliyor seni o güzel kader,
Ellerinde bir kuş,
Çıkacağı zamanı bekliyor.
Selam söyle benden o kuşa.
Dualarım her gün ona.
Laf aramızda;
Onu da ben gönderdim avucuna...
Gülme,
Sen inan bana...