İmkansız Kadın Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Kafanı kaldır da bak.
Gördüklerin sende kaldı mı
Bakmayı bıraktıktan sonra?
Her ne kadar sen unutsan da,
Mehtap unutmadı yazdıklarımı,
Senin bakışların hakkında.

Ben yazmasam da
Çıkmadın ki gökyüzünün aklından.
Haberin yok,
Oturduk mehtabın altında.
Denizin kokusunu içine çektiğinde,
Bana yan dönüp baktın.
Sanki benden vazgeçip,
Denizi sevebilecekmişçesine.
Elbette haklıydın.
Sesi kadar kayaya vuran dalgaların,
Sunamazdım ya sana daha güzel bir ses.
İmkansız kadın.
Evet bu senin adın.

Bir gökyüzüne bir denize aşıktın.
Zaten baktıysam hangisine;
Bulutlar senin yansıman,
Dalgalar senin adın.
Hecelemek vazifeleri olmuş,
Ne zaman ben gelsem.
Bir tek seni hatırlarlar,
Sen veya ben ölsem.
Çünkü ben seni anlatmışımdır,
Dalgaların kumlarla sevişişine...

Saatler seni arıyor,
Aynı hizadayken akrep ile yelkovan.
Bir cümbüş yaşanıyor kanlarımızı donduran.
Hangi gece olursa olur,
Seni görmüyor ne akrep ne yelkovan.
Saatler dedim;
Saatler dursa bile,
Denk gelmiyor adımların.
Çünkü sen,
Nerede durmasını bilen,
İmkansız kadın...

Bilmem duyuldu mu serzenişlerim
İyi geceler dileyişlerim
Gözlerine fısıldandı mı
Hayal meyal öpüşlerim?
Konuşurken resimlerin,
Senin de dudağından çıktı mı
Bir kaç kelam?
Rüyalarda rast gitti mi işlerin?
Birlikte şiirler mi okuduk,
Kabuslar inadına?
Yetiştik mi birbirimizin imdadına?
Allah aşkına...
Sevdin mi acaba beni
Bir başka dünyada?
Ya da benim seni sevdiğim dünyada?
İhtimaller ölmekle sınırlı değil.
Utanmazsan anlatırım,
Benim için sorun değil.

Resimlerine bakışlarım vardı,
Sorularının arasında bir gece.
Baktım yalan yok.
Ama varlığın resimlerle sınırlı değil.
Bırak zahir olanı,
Benim aşkım senin güzelliğinle sınırlı değil.
Umudun başkentisin,
Kafanı yorma bunlara,
İmkanlılığı kendinden habersiz imkansız kadın...