İmkânsız Aşkın Sonu Şiiri - Mesut Özdemir 3

Seni sevmekle başladı her şey,
Kendime geç kalmamla…
Herkes hayatın içine karışırken
Ben bir ihtimalin kıyısında durdum,
Gerçekleşmeyeceğini bile bile.

En başından belliydi aslında,
Bu hikâyenin mutlu olmayacağı.
Ama insan bazen
Sonu olmayan yollara giriyor,
Sırf sevdiği tarafa gittiği için.
Ben de girdim.
Çıkışı aramadım.

Kalbim sana ait olmayan bir yerde
Sana yer açtı.
Ne sen geldin,
Ne ben vazgeçebildim.
Adını söylemeden ezberledim yüzünü,
Dokunmadan sevdim.

Sana yaklaşmak
Ateşe uzanan el gibiydi.
Yanacağımı biliyordum,
Ama acıyı
Isınmak sandım.
Meğer içim
Kül olmak istiyormuş.

Konuşamadım…
Söylenmeyen her cümle
İçimde büyüdü.
Dilim sustu,
Kalbim yoruldu.
İnsan en çok
Söyleyemediklerinden tükeniyor.

Sen gülerken
Ben o gülüşün arkasındaki
Ulaşılmazlığı izledim.
Aynı ortamda bulunduk belki,
Ama aramızda
Dağlar vardı.
Ben sana bir adım,
Sen bana bir ömür uzaktın.

Seni sevmek
Bir savaşa tek başına girmekti.
Kazansam da kaybedecektim,
Kaybetsem de vazgeçmeyecektim.
Bu aşkın galibi yoktu,
Sadece yükü vardı.

Geceler uzadı,
Ben eksildim.
Uykusuzluk bahane oldu,
Asıl sebep sendin.
Herkes uyurken
Ben seni tamamladım zihnimde,
Yaşanamayan yerinden.

Seni unut dediler.
Unutmak bir eylemse
Ben sadece hatırlamaya mahkûmdum.
İnsan kalbini
Susturmayı bilmiyor.

Sen başkasının hayatına sığdın,
Ben kendi kalbime bile sığamadım.
Adın geçtiğinde
İçim daraldı,
Ama susmak da çare olmadı.

Birlikte yaşanacak anılarımız yoktu,
Ama yaşayamadığımız
Binlerce ihtimal vardı.
Ve ihtimaller
Gerçeklerden daha ağırdır.

Sana kızamadım.
Çünkü sen çağırmadın.
Ben,
Çağrılmadığım bir hayata
Kendim girdim.

Bir vedamız olmadı,
Çünkü hiç başlangıcımız yoktu.
Ama içimde
Bitmeyen bir ayrılık var.

İmkânsız aşk dediğin,
Yanında olamadan
Ömrünü vermektir birine.
Yaşanamayan bir sevdayı
Ömür boyu taşımaktır.

Zaman geçti…
Adın eskisi kadar acıtmıyor belki,
Ama tamamen susmadı.
Bazı duygular
Bitmez,
Sadece sessizleşir.

Artık sormuyorum
“Ya olsaydı?” diye.
Cevapsız sorular
İnsanı yorar.
Ben yoruldum.

Bu seni bırakmak değil,
Çünkü hiç tutamamıştım.
Sadece
Kalbimdeki yerini
Sessizce kapatıyorum.

Ne isyan kaldı,
Ne umut.
Ne geceye sığmayan cümleler,
Ne de sabaha taşan acılar.

Bir defteri kapatır gibi değil,
Bir lambayı söndürür gibi…
Işık gitti,
Karanlık gelmedi.

Ve şimdi
Adını anmadan
Sessizliğe karışıyorum.
Ne sen eksiksin,
Ne ben tamamım.

Sadece
Sessizlik var.