İmkansız Aşkın Rüzgarı Şiiri - Serpil Koçar

İmkânsız Aşkın Rüzgarı

Bazen farkında olmadan düşer insanoğlu imkânsız bir aşka.
Dur diyemez ne gönlüne ne de kalbine; söz geçiremezsin.
Bir gülüşü alıp götürür seni, unutursun bütün gerçekleri.
Sesinde bulursun huzuru, sığınacak liman sanırsın o insanı.
Durulmak, demir atmak istersin deli yüreğine.

Her defasında unutursun gerçekleri onu gördüğün an.
Sesini duyduğun anda gönlün dans etmeye başlar adeta.
Gülüşlerinde, gözlerinde, sıcaklığında kaybolursun zamansız.
Yüreğin çarpar heyecanla, yavru bir kuş misali çaresiz.
Gerçekler gelince aklına, bir hançer saplanır yüreğine.

İmkânsıza tutunup bir kuş gibi uçmak istediğini anlarsın.
Oysaki ağlayan senin gözlerin değil, ruhundur farkına vardığında.
Çoktan kapılmışsındır sevdanın rüzgarına, savruluyorsundur.
Kendinle inatlaşırsın, imkânsızı yaşarken gönül hanende.
Kabullenmek istemez benliğin; zehirli bir aşka düştüğünü.

Canı yanmak pahasına koşmak ister gönül imkânsıza.
Bazen yasaklar cazip gelir insanoğluna, bilirsin.
Bu aşk da öyle bir şeydir işte; imkânsızlıklar içinde yaşanan.
Kurak çöllerde görülen serap kadar, yalandır bu aşk bazen.
Gerçekleri görmek istemezsin; sığınırsın yalan bahanelere.

Canının yanacağını bilerek atlamaktır bu ateşe.
Yanınca uyanırsın işte bu sevdadan.
Gerçekler çarpar suratına, tokat gibi birer birer.
Ağır gelir yüreğine bu sevdanın yükü; taşıyamazsın.
İşte o zaman uyanırsın rüyadan, canın yana yana.

Ve şimdi biliyorsun…
Gönlün bilir: imkânsız aşklar bile öğretir, büyütür.
Sevda, acısıyla, hasretiyle, rüzgârıyla da güzeldir.
Ve sen fark edersin; düşmek kadar, kalkmak da öğretir seni.

Ve imkânsız aşkın rüzgarında kayboldum,
Uçurumun kenarında, düşmekten başka çarem yok artık.