İmkansız Şiiri - Ebru Karaman Kemalist

Bir resim çiziyorum
Kendi dünyamda…
İlk önce gözlerini çiziyorum
Doğadan bir yeşil alıyorum fırçama,
Zarif dokunuşlarla,
Bakışlarını süslüyorum…
Duruşunu çiziyorum daha sonra,
Birilerine başkaldırırmışcasına,
Yürüyüşünü, inceliğini boyuyorum
Duvarımda…
Sözlerini çiziyorum bulutlara.
Kulağıma gelen her kelime
Çığlık çığlık müzik oluyor,
Kıyıya çarpıyor usul usul,
Dokunurmuşcasına…
Resmimi tamamlıyorum,
Adını “imkansız” koyuyorum.
“İmkansız”ı herkes görüyor
Yada biliyor.
Ama bir tek o görmüyor.
“İmkansız”ı kurduğum dünyayı
Siliyorum, yıkıyorum ya da kapatıyorum.
Ama üzülmüyorum,
Çünkü, ben “İMKANSIZ”I yaşıyorum