İmkansız Şiiri - Hatice Sonmez

Neyleyim ki bu gönlümde sen olmayınca yar,
bir hayale kaptırdım kendimi gidiyorum öyle.
Doğru mu yalniş mı bilemedim bu defa.

Gerçi ben, imkansız olan herşeyi çekerim üzerime,
sırf bu yüzden korkardım kaçardım kendimden,
senin karşina çıkmaya cesaretim olmazdı,
isterdim ki sen benim yoldaşım ol, benim sırdaşim ol,
ama imkansızım olma.

Hayalini kurduğum o aşk kokan bahçemize koştum,
son defa oturdum, heveslendim belki bir anda çıkıp gelirsin diye,
o an uzaktan gelen denizin kokusunu derin bir nefesle içime çektim
Sevdiğin kokularla bahçeyi süsledim.

Uğur böcekleri toplandi
Kelebekler uçustu, ektiğim çesitli yoncalar bile çoğaldı sevinçten.
Ama sen yoktun…

Neyse aldırma artık sende benim saçma sözlerime.
Keșke sevgin değmeseydi benim yüreğime
Gitme zamani gelmişti sanırım
Bitkin olan gözlerimle ve hayal kurduğum herseyinle girdim o kutsal topragin altina

Yetmisti artık canima, söyleyin ona vasiyetimdir,
yazsınlar beni mezar taşına
bir vefasız uğruna yaktı kendi canını
o elleri bile kına görmeyen genc yaşında
İLkim olmadın ama imkansızlığın sonum oldu bu acımasız hayatta.

yazan kelebek76