İmkansız Şiiri - Orkun Cemal Bozkurt

İLK
Bir şiiri yeniden yazmak titretiyorsa
Değişmeyen tek heceyi
Çocuğun titreyen iç sesinden
Avuçlarına dolan kırık bir dua gibi
Yeniden yaşanabilir o ilk bakış
Yitirdiği tek anlamını susarak
Ve kayarak çocuğun avuçlarından
Sindirebilir bir yüreği
Geçmişin tek hecelik kudretiyle yakarak
O kırık dua

SON
Bir çift candı içimden kopan kan
Ağlamamın ilk defa bulandığı
Ben bu olmayışı hayat kuskumla
Nasıl anlatsam sana nasıl

İLK
Gezegen içimden sızıyor gibi bakımsızlıktan
Tanrının boş saatlerinde anlam erittiği akvaryumda
Suyundan ürperen bir balıktım ben
İçim çok ısındı yine yapacaksan
Zaten sıcaktı aşık değil
Duygusu aşkın
Bir köpek balığı gibi
Soğuk okyanus sabahı
Rüzgardandır darağacı

SON
Tabutumun çivilerini söktün sevgilim
Meğer ben ölmemişim
Neyse ki mezar bekçisinin
Hiç dikkatini çekmemişim

İLK
O kadar ağrıyor ki içimde birşey
Ve sen iyi biliyorsun sebebini
Ne farkeder bunu sana
Yinelesem ölsem
Hayır dur küsmek yok
Yada çekip gitmek
Bu acıyı tek başıma çekmeyeceğim ben
Oturup izleyeceksin
Evet evet sadece izle ahirimi
Ki başkaca birşey gelmez yüreğinden
Eğil ki bana tattırdığın aşka damla
Kendini anla
Eğil ki yüreğindeki perdeyi aralayıp
Bilmediğin ama bırakabildiğin
Bu kurak sokağa
Kendini gör beni anla

SON
Tenim ebediyet değil körüm
Ben ömrümü ihanetle ördüm
Durma yoluma sevgilim,
Ben senden öncede öldüm

İLK
Ne zaman bitecek sarıldığın sevişme nöbetleri
Küçücük kaldım ben ah baksaydın
Acının yüzümde tutunamayışına
Kendine bir çizgi bulamayışına
Küçücük bir çocuktu kalbim
Ah yerinde bıraksaydın

SON
Ben kaçırdım ağzının tadını
Sevmenin o eksik anlamını
Peşime düşen yoruldu kanadı kanı
Şimdi susarım diye korkuyor annem
Biliyormusun çünkü daha yeni anlattım
Yüzyıllarca sende kalacak yüreğimi, aklımı

İLK
Aşk göbeğime işeyen bir çocuk olsaydı
Çocuğun gözlerinde hep yüzün dursaydı
Durmadı

SON
Olmayışının sebebi benim şimdi ama
Bu çok fazla geldi bana
Bu çok dar bu çok uçurum
Sadece bana değil
Bu sefer eminim
Sana bile fazla

İLK
İyi bir başlangıçtır kötü sonun tohumu

Ölüm beni terk et diye yalvardım
Ölüm beni azat et sözümde duramadım
Yar yaşama düştü yara yaşam
Ey ölüm
Vazgeç artık dinim olmaktan

SON
Yüzüme bakma şiire küsmüş şairler gibi
Midemin suyu alkışlarınla yarıyor etimi
Aşk ayrılıyor bizden bir gemi gibi
Palamarları zayıf olsada
Söküp götürerek yılgın iskeleyi
Midemin suyu midemin suyu
Aşk çekiliyor aramızdan, sessiz bir gemi

İLK
Aynalara kırgınım şimdi aynalara
Yalpalıyorum evet farkındayım ne var
Kafam güzel aç kapıyı nolur
İçim ağrıyor sevgilim
Yıllar sonra yine ilgine ihtiyacım var

SON
Söyleyecek birşeyimiz kalmadığında
Sevişmeye başlayabiliyoruz ancak
Keşke şimdi yıllar sonra
Söyleyecek çok fazla sözümüz kalmamış olsa

İLK
Bu dünyanın işi değilmiş be seni sevmek
Sendeki kadın sendeki kadın
Bendeki kadın bendeki kadın
Edebiyatın matematiği
Rakamların her zamanki itaatsizliği
Formüllerin kusuru ve bir de ah şiiir
Şiirin edepsizliği belki
Sendeki kadın
Bendeki tadın

SON
Şiir mi sevgilim yıllar sonra yine şiirle mi geldin
Şiir dediğin nedir ki?
Yarın bi kıyamet kopar
Dilde deprem olur
Sen sessizliğini koru sevgilim sessizliğini
Saltanat sürer şimdi
Kelimeleri birbirine yapıştıranlar

İLK
Gel saklan gözümün bebeğine
Değmez nazarım sana artık ben uzağım
Kelimelerle kafa tutarken yalnızlığıma
Kastım karşı yakasına ruhumun
Bildiğim denizlerine

Sanki ülkemmi var senden başka
Çok özlemişim nefesini
Ağlarken sevişebilen sesini
Başı bozuk ortası kopuk sonu yok
Aşka adaleti öğretemedik bizde
İşte tükendikçe uzayan ömrüm
Seni bi daha görebilmenin
Yanındayken kavuşulan hasretidir belkide

SON
Defterinin yüreğine bi gül düştü
Dağıldı avucumda kan oldu
Sana ihanet ettikçe
Aşkım yüreğime sığmaz oldu

Kımıldayamadım
Susamadım
Konuşamadım ağlayamadım
Dondurdu beni aynada gördüğümde
Yüzümdeki muzaffer tebessüm

İLK
Sana kızgınlığım yok
Ona buna şuna ve kendime
Titredim üzerine ki rüzgar deymesin
Nöbetler bekledim kapılarında sevişmelerinin
İçinden şarkılar geçen askerler gibi
Sana hiç kızgınlığım yok
Kim gülse yüzüme o vakit
Ben seni sever gibi severdim

SON
Senden uzaklaşmak sevgilim
Ormandan kaçıp ağaca sarılmak gibiydi
Evet kaçtım senden yüreğinden
Kostarikada kumarhanelerde çalıştım
Sarhoş serserilerle yattım
Yandım yandım kaçtığım ormanda
Ve ömrümün özeti gibiydi rüyalarım

Küçük ve yalnız
Tek sana kaldı ahım

İLK
Hatırlıyormusun o salaş meyhaneyi
Kökünü koparmış bir ağaç gibi
Yalpalayarak geçmiştin önümden
‘İstanbul’ demiştim sana ‘İstanbul’
Dönüp bakamayacak kadar şaşkın
Yığılıvermiştin ömrüme
SON
Ben unuttum o kıyısız denizi
Tuzlu sularmı yutmuştum
Ömrünü mü yutkunmuştum acaba
Hatırlamıyorum o günleri
Büyük bi ayıp gibiyim şimdi kendime
Bi şişe şarap eksik bi deniz
Gözlerim belkide kayıptır artık
Her iç çekişinde göğsünün orta yerinde
Nolur sevgilim delim direnenenim
Arasıra sende unutsan beni

İLK
Bir tutam huzur girse kapımdan
Adın eksilir elbet
Hayat yeniler buruk bir meyva gibi
Biraz öteberi olsa yanımda belki eski
Düşermiydim hiç yollara
Tek korkum hayatın hüznümü ertelemesi

SON
Üzülme ben sonum sende
Bilirim terk edeceğim aşkıda senide
Fazla uzatmadan gideyim
Kapat gözlerini son kez göğsüme