İmece Şiiri - Kasım Kobakçı

Başlar telaş bir gün öncesinden,
Sac, odun, un, kırıntı,
Katlanmayı bekler hamur hasırın üzerinde,
Taraklarla ve topuklarla.

Koyulaşır iyicene,
Yakılır sonra kalın odunlar,
Bir araya gelir fırıncı kadınlar,
Kimi börek yer, kimi pide.

Doğduktan sonra güneş,
Yapılır sabah kahvaltısı,
Yığılır hamur, döner asmalar,
Bir tokluk şöleni olur her şeyde.

Köpekler, kediler, tavuklar ve de köpek yavruları,
Yetişkinler ve çocuklar, her neyse,
Ama saysanız bile hepsini,
Oluşturmazlar bir futbol takımı.

Zöhre gelin, anneanne Ayşe,
Gaziantepli Ayşe, cinli Gülay,
Teyzemin gelini Fadıma, teyzem Nazire,
Kara Hürü, kara Fadıma.

Gelindir büyük Fadime,
Yetinir bakmakla, sarayının balkonundan,
Uşaktır öretmen Zeynep,
Anlamaz pek bir şeyden.

Ben çoğunlıkla kıyılarda köşelerde,
Öylece kala kalmış kütüklerin,
Yakılmalarını severim,
Geçerler sonra hamur işlerine.

Soğan, patlıcan ve benzerleri,
Yapılır sıkma,
Evde ekmek yapılır,
Temmuz'un alnında.

Damakları ekşi ayran serinletir sadece,
Analarının yanına gelir gençler,
Mutludur analar,
Gururlanırlar büyüttükleri çocuklarla.