İlyas Ayyıldız Şiirleri - Şair İlyas Ayy ...

Ömerin bastığı topraklarda çiçekler açar,
Dolaşır Hz. Ömer adalet sarayının bahçelerinde!
Gönlünde Resulün aşkı, ruhunda buhurdanlar tüter,
Dolaşır Hz. Ömer adalet sarayının bahçelerinde!

Ömer bir Koca Adam, cüssesiyle ve yüreğiyle,

Çıkarken kapıdan hiçbir şey olmamış gibi,
Aslında çok şeyler oldu, o günün sabahı.
Yıkıp duvarlarımı, ezerken içmdeki kini,
Yep yeni şeyler oldu, o günün sabahı.
Bu kapıdan bir gün böyle sessiz sedasız,
Gidecektim demek, isteyerek umarsız,

Hiç söylenmemiş sözleri bulmanın derdindedir şair,
Susmak bilmeyen bir avazdır, dillidir şair!
Kabuksuz yaralar taşırken derununda,
Kendinin bile bilmediği sırlarla gizlidir şair!

Delikanlılıkta bitmez başındaki kavak yelleri,

Meşhur hikayedir, yazalım onu,
Saksağan bir türlü beğenmezmiş soyunu,
Hep imrenirmiş bülbülün ötüşüne,
Kekliğin sekişi mest edermiş onu!

Düşünmüş kendince, hesaplar yapmış,

Duvarların dibinde biten semiz otları,
Kimseler görmez ki, sende göresin!
Bu garibin arzuladığı leziz tatları,
Kimseler bilmezki, sende bilesin!

Çilli horoz öterken nefesi yetmez,

Hararet
Silik bir heyula, donuk aynada,
Bir baykuş çığlığı yırtar geceyi!
Zamanın dökümünü tutar saat duvarda,
Cümlenin manası tartar heceyi!

Arabacı ne olur arabanı durdur burada, Ben baba ocağına yürüyerek kendim varacağım! Al şu ayakkabılarımı, emanet gibi sakla, Vatanımın toprağına çıplak ayakla basacağım! Aaaah anacığım, ne olur çık kapıya, Kolların açık olsun, yüreğinde de hiç bitmeyen o sevgin! Anam bir yangın ki hasretin, sönmez yanar hala, Ne odun isteer, ne kömüüür, nede benziin! Yaramı muayene etme ey hekimbaşı, Bana sevginin reçetesini yazabilirmisin? Sen ilkin onu de, Sevgi en büyük ilaçtır dünyada, un eder granit taşı, Onun yangını da hoştur, ateşideee külüde ! Bana vefayı öğret öğretmenim, hani unuttuğumuz, Kendinden sıyrılarak göz olmak, gönül olmak, yaren olmak! Kırk yıllık hatırını bir yudum acı kahvede bulduğumuz, O değilmidir akıntıya kürek çekip, deli taylara kemend vurmak! Ya sen ey gönül sızım, sen neresindesin bu ah-u zarın, Bir buket çiçektemi, yahut ucu yanık bir pusuladamısın sen? ! Biliyorum dünler bu güne sarkarken, maziye yuvarlandı gelmeden yarın, Söyle bana, yoksa hala ilk günün puslu havasındamısın sen? ! Ey içimden çıkmayan çocukluğum,bana hakkını helal ediyormusun? Ben seni en güzel çağını yaşarken çaldım senden! Bu hırsızlığın literatürde bir cezasıda yok biliyormusun? Ancak ya sen beni kovacak, yada ben seni çıkaracaktım bu bedenden!

Ve insan bir damla su aslında anne, bir damla su
O kendini unutsa bile, aslı bir damla su!
Hayata başlarken minik bir bedenle, bir kase dolusu,
Sonra şırıl şırıl, şarıl şarıl çağlayan dereler, nehirler dolusu,
Gem vurulmayan, set çekilmeyen, coşkunlukta doğrusu,
Kabı olmayan, kalıbı olmayan, yatağı olmayan doğrusu,

Yar dudağından kalbe damlarsa buse,
Tos pembe gösterir maşuka her şeyi!
Yar diye sararsın bütün nesneyi,
Yar dudağından kalbe damlarsa buse!

Yar kalbini yar, eyle paramparça a gönül,

Derdilerde inanmazdım, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş! Ona ağır gelenden hiç hoşlanmazdım, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş! Hevesler bitmiyor, ömürler bitse bile, Sermaye yetmiyor, idare etse bile, Esefler çekiyor, kuş sütü içse bile, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş! Yalansız olur mu, azıcık ucundan ucundan, Sanki bir gün aç kalsa, ölüverecek acından, Hani oda yok ki tutup sürüyesin saçından, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş! Hakkını yememek lazım, zevklerden iyi anlar, Çıkarına geldimi, baş köşeye konaklar, Hiç toz kondurmaz kendine, beraat ettirip aklar, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş! Eh ne diyelim, devran dönsün bakalım, Sabır deyip biraz daha dişlerimizi sıkalım, Sevdalık yarım olmaz, cakanı sat bakalım, Kişinin nefsi, kendi başının belası imiş!