İlyas Şiiri - Nimet Öner

İlyas

İlyas yürüyordu
Geceye, geçmişine, Asya’nın sessizliğine doğru.
Bir yokuşta durup gökyüzüne baktı
Ve orada, iç sesiyle konuştu
Kendine, Kadere, zamana.

İlyas’ın İç Sesiyle Yürüyüşü
Gece taş sokaklarda bir rüzgar gibi geçiyordu geçmişten

İlyas iç sesi
Asya'nın sesi hâlâ kulağımda,
sanki adımı söylemedi,
beni çağırdı.
O gözler
bana yıllar sonra bile
aynı yerden bakıyordu.
Affetmeden, yargılamadan.
Sadece sen geldin mi der gibi.

Ben kendimi affedemedim Asya.
Sana ait bir kalple
başka hayatlar yaşamaya çalıştım.
Yürümediler.
Hiç kimse senin gibi bakmadı,
hiçbiri benim içimdeki çocuğu susturamadı.
O çocuk hâlâ o sokakta oynuyor,
ben senin kapına hiç büyümeden
geri dönen bir hatıra gibiyim.

Tanrım
Eğer hâlâ beni kulun olarak görüyor ve sesimi duyuyorsan,
ona söyle
Ben geç kaldım tamam
Yine de sevgim hâlâ ilk günkü gibi.
Yani saf, yani delice, yani mahcup.
Onu geri istemiyorum.
Sadece gözlerindeki o ışığı
bir kez daha göster bana.

Işık yavaşça kararır.
Sadece rüzgarın sesi kalır.

Azra Nimet öner