Dokumaların ilmikleri arasında saklı kalan özlemler, her bir kilimde renk renk, nakış nakış işlenmiş de duygu olmuş, sel olmuş akmış sanki. Kilimin kenarlarındaki sulara, Fırat’ın azgın dalgalarını aşkla geçen, sevdası tükenince de azgın dalgalara karışan gencin çığlığı dolanmış sanki...Mavilikler arasında görülen yeşillerde, tutulmak istenilen umudun dallarını gördüm.Bir göbek yok bu kilimde; yol yol özlemler sıralanmış bir açılıp bir kapanan baklava dilimleriyle. Yüreğinin yangınını vermek ister gibi ala sarılan kız, nasıl da hüznünü sarılarla kahve renkleriyle sarmış. Bir uzun yol var arada, dağların arasında kıvrıla kıvrıla giden. Ya beklediği var yolların ardında ya da gidecek bir uzak yolu var. Renklerle, simgelerle anlatıyor yüreğini bilmeden ya da bilerek.
“ Karlı dağların ardındasın sevdiğim
Elim ermez, kolum sarmaz bil seni.
Ne dizinde yatanım ben, ne saçını saranım.
Gözüm görmez kolların kimi sarar sevdiğim.”(S.Hoca)
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
