İllet Şiiri - Haydar Demoğlu

Vakit dolmak üzere, dünya kararmakta,
Tabip üçün, beşin hesabını yapmakta,
Teşhis belli, tedavi boş hayal olmakta,
Yaşamın son demi, boşa uğraş yormakta…
*
Bitmiş pil, vücut şarj kabul etmiyor artık,
Bu illetin sonunda, kim görmüş aydınlık,
Işın, kemoterapi ne! Oyalamalık,
Kendi kendini kandırmaktır, çaresizlik.
*
Teşhisin adını koyar hekim, Kanser;
Sonraki süreç, hayat elden kayar gider,
Işın, kemo hız verir, bitkin edip yorar,
Derman diye cana eziyet, boşa çıkar
*
Çaresi ne! Baki kalan var mı dünyada?
Ruhla bedenin aşkında, gelindi sona,
Elleme tabip, ruhu parçalama boşa,
De! Neyler ki tabip, ilaç, vade dolmuşsa.
*
Kan kokan bu dünyada, yaşam eziyettir,
Gün; üzüntü, stres, hastalığa davettir,
Amansız dert; yapıştı mı gitmez illettir?
Elleme tabip, yolcu yolunda gerektir.
*
Varlıkla değil, hiçlikle ruhun avunsun,
Çıkar aradan seni, ruh mutluluk bulsun,
Teşhis illetse; ne uzar, ne kısalırsın,
Bırak; ömür son demi, huzurla kapatsın.
*
Hekim, ilaç, çaresize çaremi verir,
Kanser dediğin; içten içe yer bitirir,
Tedavili, tedavisiz, süren bellidir…
Vücudu fazla yıpratmaya, ne gerektir.
*
Sahte dost, boş bakış, boş laf, yaranı oyar,
İyileşme hevesin kalmaz, yıldızın kayar,
Yalan dünyanın yalanı, seni oyalar,
Kanser değil; eş, dost fiskosu moral bozar.
*
Bulaştıysa bu illet, yol göründü demek,
Uçsuz deryada boşadır, çekilen kürek,
Sırat; yaşamla ölüm arası yol demek,
Köprüyü geçmektir, yolcu yoluna demek.
*
Hesabı olmaz üçün, beşin, sayılıysa gün,
Demoğlu’na göre; anlamı yoktu ömrün,
Teşhis belli, de… Evresi midir tek sorun,
Gerek yok hekime; yolcu yoluna kulun.