İllegal Aynalarda Yasal Yüzün:

/’Ben bir silahım! ..
ama hiçbir silah yaralamaz insanı, başka bir insan olmadan...’/

Her hangi bir hayatın rutubetli serseriliğinde, en kötü ihtimalsin! ..
şu başkaldıran gecelerde, uçurum kıyısı belleğin
ölçülü aşklarda buğulanan, ölçüsüz yüreğin
ihaneti yasallaştıran, yargının kaygan zemininde trajik yenilgilerin! ..

ayakların altında engebeli yollar
kalleş çelmelerde tökezleyen adımların
karşılıksız sevgin ve ceplerinde taciz edilen şiirlerin
ağrılarına morfin, pürüzsüz heyecanların ve paradoks hayallerin
nereye gitsen sıyrılamadığın yolüstü hüzünlerin, içini en çok acıtan! ..

kendini unutan paslı kalabalıklara, direnen yalnızlığın! ..

sadakati noksan dostluklarda, şiirlere yerleştirdiğin pişmanlıkların! ..
kimi sevdiysen ’uçsuz bucaksız bir kumaşa işlenir gibi...’
kim sevdiyse seni, bir hırsız gibi...
yıllar var ki çürümeye yüz tutmuş emanet umutların ve iççekişlerin! ..

yeni bir parantez aç, hoyrat sevişmelere,
bir kere daha burkulsun kalbin

bir kere daha! ..
bir kere daha! ..

dokunaklı bir şiirin içeriğine uygun acılarda,
sevinmeyi unuttun, silahlara kılıf sevmelerin içinde...

her yerde, açık artırmaya çıkarılmış bir aşk izdihamı! ..
herkes yeni bir aşk telaşı içindeyken,
sen dondurucu ayrılıkların üşüten tedirginliğinde
sen iyisi mi, üzerine yaralarını almayı unutma,
üşümeyesin sana uzak bir hayatın soğukluğunda! ..

yurdun olmadı senin, hiçbir zaman da olmayacak! ..
ne çıkar linç kültüründe, demokratik hakların
kim umursar, illegal aynalarda yasal yüzünü...

sen iyisi mi, bir süre denize girme
acıtmasın yaralarını deniz suyu

sen öyle tutkunken kendine,
öyle bütünken, paramparça aynalarda
sen, ’seni vur, seni bekleme, seni tarihsiz kıl’
şiirler öcünü alsın senden, sen, seni vur! ..

sonra, acılara alışmak duygusuyla,
kentin kalabalık kederlerine karış
yalnızlığın, en az bir fahişenin ki kadar,
şeffaf ve ürkünç! ..

şimdi kalk ve yürü tutuk adımlarla, yeni acılara! ..
çünkü, sen bir itirazsın yoksulluklara, mutsuzluklara...

hem kim, cesaret eder ki senin kadar,
teni mayınlanmış bir hayatta yürümeye...

(Birdal ERDOĞMUŞ/2008)