İlkçağın Ateş Yolcusu Şiiri - Mesut Yüksel

İlkçağın doğusunda uyandım bilgiye;
göğün sessizliğini yaran çocuk adımlarımla
çağların eşiğine vardım.

Anaximenes yükseldi sislerin içinden;
“Evren,” dedi, “görmediğin bir nefesin yankısıdır.”
Hava, göklerin damarlarından süzülen
kutsal bir sır gibi doldu avuçlarıma;
seyrekleşti, kızıştı, ateş oldu parmak uçlarımda.

Sonra Herakleitos çıktı alevlerin bağrından;
gözleri kor, sesi çınlayan bir fırtına.
“Her şey akar, her şey yanar,
ateşle değişir, ateşe döner.”
Alev yükseldi; ben onun kalbinde
yeniden yoğrulan evrenle bir oldum.

Tales eğildi suyun sınırından;
her damla, bin yıllık bir destanın
sessiz doğumunu mırıldanıyordu.
“Yangın,” dedi, “suyun huzurunda diz çöker.”
Alev geri çekildi, su beni sarıp
sonsuz döngünün en serin özüne bıraktı.

Platon çağırdı beni gölgelerin zincirinden;
mağaranın taş duvarları titredi sözlerinden.
Peşi sıra adımladım ışığın mabedini;
idealar, yıldızların unuttuğu hakikatleriyle
ruhuma kadim bir mühür bastı.

Pisagor uzattı kupasını:
ölçünün, denge ile kudretin birleştiği
o kusursuz kap.
“Taşarsa yok eder seni,
dolgunsa korur,” dedi.
Bir yudum aldım;
evrenin nabzı, kalbimde ilk kez
insanı aşan bir ritimle çarptı.

Ve pi…
sonsuzluğa açılan sessiz bir kapı gibi
çevreledi varlığımı hiç durmadan.
Çember kapanmadı, kapanmayacaktı;
zamanın devingen soluğu
tek bir sayıdan sonsuz evrene çoğaldı.

Ben ilkçağın ateş yolcusuyum;
hava ile yükseldim, ateşle dövüldüm,
su ile arındım, ışıkla yürüdüm,
ölçüyle direndim, sonsuzlukla var oldum.
Hakikati, çağların unutulmaz yankısı gibi
kalbimin en derin yerine kazıdım.