İlkbaharın Kalbinde Şiiri - Hatice Güzen

Bir çiçek açtı önce
içinde suskun bir sevinçle
adı yoktu belki
her kalpte çoktan filizlenmişti o

kiraz dallarından bir şarkı sarktı
göğün en eski gülümseyişinde
dudağında yankılandı ince bir ezgi
gözlerinde döndü bir yavru kırlangıç

yavaşça yayıldı sarı nergis–
güneşi düşünerek gülümsedi
mor sümbül,
rengini gölgede de taşıdı sevgiyle
çan çiçekleri
her titreyişte sevinçle ses verdi

bir kutlama değildi bu–
taşın, toprağın, bekleyenin
sözsüzce fısıldadığı
bir varoluş şarkısıydı

hiç bakmadığın bir yerden
yüzü ışıkla örtülü bir peri
kanadının ucundan bıraktı sesini:
gel, baharın kalbinde buluşalım
niyet belirlesin yolları

zaman geri çekilmişti
yolun kendisi bir çağrıydı
göğe saklanan
gönülde yeşeren
adı henüz konmamış bir umut

Hatice GÜZEN