İlkbahar Gömleği Şiiri - Yavuzcan Pınar

Bunu görüyorum.
Bir çiçeğin adının güzel oluşu.
Bir çocuğun üzerinde ilkbahar gömleği.
Tüm ilkbaharı göğsünde taşır gibi.
Salıncaklarda,
İplerini çekiştiriyor güneşin,
Bunu görüyorum.
Bembeyaz balonların güzel oluşu,
Bunu biliyorum.
Beni hiç sevmeyeceksin.
Ben seni hiç sevmedim.
Hiç gün ışığı dolmadı odamıza.
Hiçbir sevişmemiz,
Bir varlık sorgulamadı.
Bir tablo sanıldığı gecelerde
Yalancı bir cisimdi, dudaklar.
Ne iyi bilirlerdi konuşmayı,
Bir yalnızlık paylaşımı sanıldığı gecelerde.
Kadın bir sigara yaktı bir cam kenarında,
Adam bir şiir döktü üzerine.
Yalnızlığa bir methiye düzmek gibi sevişmek.
Biz hep yalnızlığımızla sarıldık aşkım.
Biz hep yalnızdık,
Bunu biliyordum.
Bir deniz düşü vardı gözümüzde,
Biz hiç kumsal olmadık hayatım.
Biz seninle hiç yürümedik Kadıköy’de,
Hiç konuşmadık Tanrıyı dinler gibi,
Hiç bilmedik sevmenin,
Ne özverili bir duygu olduğunu.
Hiç giymedik üzerimize,
İpleri güneşte
İlkbahar gömleği.