İlkbahar Akşamı Yaşananlar

Yağmur damlaları düşüyor yalnızlığımın şehvetli kollarına.
Tepelerde görünen alacalı incecik ufuk,
Güneş batmaya yüz tutmuşken İstanbul sırtlarında,
Bir çisenti yokluyor yüreğimi bir ilkbahar akşamında.
Vakitsiz geçtim ömrümün baharını.
Bir ışık arasam da nafile,
Saklanıyorum köşe bucak samimiyetsiz insanların
samimiyetinden.
Bir yıldız misali kayıp geçiyor senelerim.
Geçmişi gübür gibi halının altına süpürsem de boş,
Her elemde gösteriyor kendini birikmiş vaziyette.
Aman be diyorum aman,
Kurtuluşum yok mu tanrım bu tükenmek bilmeyen
buhranlı günlerden?
Ve ben yerin yedi kat dibine düşerken avazım çıktığı
kadar bağırıyorum,
İnliyor vücudumun her zerresi de duyan yok.
Ah be diyorum aaaaah!..
Bir ileri iki geri stabilize bir hayatın tek düze insanıyım.
Korkma küçük, zararım dokunmaz kimseye kendimden
başka.
Ne vakit bir manzara görsem kadeh kaldırırım gelmişine
geçmişine.
Sözlerim gizlidir hislerim avam.
Ömrümün bahçelerine bilmem kaç gül dikmişim de,
Bir o kadar kuraklaşmış hasat zamanı.
Beni bırak sevgilim bir yararım dokunmaz artık sana.
Görecek güzel günlerim kalmadı.
Verecek hiçbir şeyim yok gayrı sana, canımdan başka.
Bir tek cümleler kaldı geriye sevgilim,
Bir vakit başka bir evrende beni öyle sev ki
Yeşersin ektiğim tüm güller.
2 tek 1 duble atayım mutluluğa,
Yerin yedi kat dibi zirvem olsun.
Yaz gelsin ömrüme de papatyalar dökeyim yollarına.
Beni öyle bir sev ki sevgilim başka bir zaman diliminde,
Kelimelerim varlığına kifayet bulamasın,
Dağılsın yalnızlığımın puslu yolları.
Sen yeter ki sev sevgilim,
Başka bir evrende yahut
Başka bir zamanda.