Sen benim okurken
Ağladığım
İlk ve son kitabımsın
Bunca zaman
Elime kalem kağıt almadığımı söylesem
Biliyorum inanmayacaksın bana
Bütün her şeyi tırnaklarıma kazıdım beynimin duvarlarıma
Çevirme sayfalarını
Satır aralarında tuzu kaldı gözyaşımın
Kaç yaz soğuk savaşlar yaşadım
Kaç kış sıcak çatışmalarda öldüm ben
Bilemezsin
Kaç akşam uykusuz tükendi
Sen deliksiz uykulardayken
Göç vakti ağır ağır çöküyor üzerime
Oysa yaşanabilecek ne kadar çok şey vardı daha bu kentte
Şiiri yazılmamış kaç sokak vardı daha
En unutulmazlarımı bırakıyorum bu şehre
İlk şiirimi bırakıyorum,
İlk aşkımı,
İlk aldanışımı,
Sayfalarına göz yaşlarımı akıttığım
İlk kitabımı bırakıyorum,
Kahkahalarla gülüşlerimi bırakıyorum
Ve ağlayışlarımı sebepsiz yere
Sensizliğimi bırakıyorum bu şehirde...
Yalnızlığımı...
19 Nisan 2003
www.melihcoskun.com
Melih CoşkunKayıt Tarihi : 4.9.2006 01:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ağladığım
İlk ve son kitabımsın
İnandırıcı olmadığı gibi, kötü seçilmiş bir betimleme.
Her şeyden önce yetersiz sayıda kitap okuduğunuzu anlatır. Ya da duyarsız biri olduğunuzu.
Öyle kitaplar vardır ki, birçok yerinde gözleriniz dolmadan okuyamazsınız. Pembe dizi romanlarından söz etmiyorum.
Çok trajik olabilen gerçek hayat hikayelerinden söz ediyorum.
Yıllar önce okuduğum bir kitap vardı örneğin. 'Bir Şizofrenle yaşamak' Tümüyle bilimsel olmasına karşın, başından sonuna ağlatmıştı beni. (yazarı bir psikiyatristti. )
Kuşkusuz şiir söylemiyle inandırıcı olmak zorunda değildir.
Bütün okyanusları içtiğinizi söyleyebilirsiniz, bunu tartışmazlar sizinle.
Şiirin inandırıcılığını bu söylem değil, aktarılan duygunun inandırıcılığı sağlar.
Şiire yaptığınız giriş, belki örneğiniz fazlasıyla somut olduğu için, bir rahatsızlık duygusu veriyor insana. İnandırıcılığını bu noktada yitiriyor belki. Yukarıda yaptığım açıklamalardan ötürü.
Doğal olarak bütün şiir nasibini alıyor bundan.
Çok iyi şiirlerinize rastladım.
Saygılar.
TÜM YORUMLAR (1)