İlk Ve Son Şiiri - Ünal Serhat Yorgancı

Ama karanlığa, nefretin çukurlarına çevirdiğimde,
O, gözyaşı donduğu gökyüzünün donduğu yer,
Her şeyi donduran, kırılgan ve acımasız güzellikte.

İçimde ateşin çılgınlığı hem buzun keskinliği var;
Eşle yanmalı ruhlar, buzla donmalı zaman.
Her biri dünyayı kendi yoluyla yok etmeye muktedir.

Yitik arzularımın korundan beslendiğini biliyorum,
Aşk, öfke, ve bilinmezliğim, sonun giz simyasıdır.
Ben, tüm karanlık ve renkler arasında izliyorum.