İlk unutan

bugün günlerden pazartesi,
hani şu çalışırken hepimizin,
sendromunu yaşadığı gün...
nasılda içimizi daral basardı o gün,

ama şimdi daha bir başka özelliği var,
ayrıldığımız günün miladı,
ah keşke diyorum keşke,
sendrom yaşasaydım da

basmasıydı içime bu hüzün,
bu ağzımdaki pas tadı,
unutursun demiştin,bak,
her vaadin gibi buda yalanmış.

unutmak ne kelime ,
içimde yüreğimi kanatan
paslı bir hançersin.
şimdi sen..

bazen bir umud kaplıyor heryanımı,
ah gelsen diyorum ah gelsen,
ama ne mümkün bu..
arkanı dönüp giden sen..

ara sıra mutlumudur diyorum,
ama biliyorum mutlu olamazsın sen,
sende bu bencillik varken,
unutacağım seni söz,

ama biliyorum böyle kanarken,
yüreğim,
diyorum ki,
henüz vakit erken.

bilki ama bilki,
ilk unutan ben olacağım
ben..

GÜLEN