İlk Tokat Şiiri - Yalçın Özçelik

I.

Adam, gülümseyerek girdiğinde keskin sigara kokan dairesine, elindeki poşeti bıraktı ilk, içki şişeleri ve buruşmuş kâğıtlardaki yazılarının arasına,

salondaki masanın üzerine.

Gülümsedi Yazar, yüzündeki rahatlıkla.

Yağmurdan ıslanan saçlarını geriye savurdu, ufak bir hareketle. Perdeyi aralayıp, pencereyi açtı gecesine. Alışkın adımlarla mutfağa yürüdü masadan aldığı silme izmarit dolu küllükle. Çöp poşetine yuvarladı küllüğün içindeki izmaritleri ve buzdolabının kapısını aralayıp bir bira aldı kendine.

İlk yudumu aldı Yazar.

Solgun, yıpranmış ama keyifli hareketlerle, hani yıkılmış bir evin yıkıntıları arasından saatler sonra çıkıp, temiz havanın o berrak tadını içine çekip “ohh” der gibi bıraktı bedenini sandalyesine. İlk yudumunu alıp poşete uzandı ve çıkarttı içindeki yassı kutuyu. Gülümsedi tekrar buruklukla ve usulca sigara paketinin yanına bıraktı, gözleri geceye ulaşmak ister gibi pencereden öteye, yağmurun altında.

Kalemi aldı Yazar eline.

Çekti kâğıdı Adam kendisine ve eğildi masaya;
“Çocukluğumun yaz mevsimiydi. Uçurtmalarının ardı sıra koşan zamanlarında, karşıma tuğla ile örülmüş bahçe duvarı gibi aniden çıkan ufak bir soğuk algınlığı kuşatmıştı ince ve cılız bedenimi; dışarıda top oynayan ve arkadaşlarımın beni içten içe çağıran sesleriyle arama giren bir boşluk gibi. Hastaydım.

Annem, ‘sakın dışarı çıkma’ diyerek pazara gitmişti. Kıskandığımdan olsa gerek, pencereden bile bakmıyordum dışarıdaki seslerin izlerine. Televizyon açıktı, yanına kadar gittim ve altındaki videonun yanında sıra sıra dizili video kasetlerine baktım. Video izleyecektim. İzlemem yasak olan bir kaseti gördüm. Çocukluğun o masum tınısına uyarak izlemem yasak olan kaseti aldım, heyecanlanmıştım. Korku filmini kabından çıkarttım ve korkarak ve heyecanla videoya taktım.

Bir süre sonra nasıl olduğunu anlamadığım, neden ve ne zaman olduğunu bilmediğim, nerden geldiğini hissetmediğim bir anda sol yanağımda bir büyük acıyla ve yüksek tonda ‘ ne yapıyorsun sen’ sesiyle kendime geldim. İlk tokadımı yemiştim ben, hatırladığım.
Ağladım.”

II.

Gülümsedi Yazar.

Gülümsedi Adam tekrar, kalemi bırakırken elinden. Yarısı boşalmış birasından bir yudum daha alıp söndürdü sigarasını. Sigara paketinin yanındaki yassı kutuyu aldı, açtı usulca.

Yıllar sonra nasıl olduysa, çocukluğundaki ilk tokadını yemesine sebep olan o filmi bulmuştu, film cdleri satan bir dükkânda.

Kalktı sandalyesinden Yazar, özlemişti annesini.

İçinde farklı bir keyifle annesinin telefon numarasını çevirmeye başladı.

Yalçın ÖZÇELİK