İlk söz mevsimi Şiiri - Koray Bozkurt

O kadar sevmişti ki çocuk,
artık sözlerin onun gözünde bir değeri kalmamıştı.
Zorunlu olan sözlerin.

O`nu gördüğünde adeta yok oluyordu,
duyguları, düşünceleri, söylemesi gereken sözler.
Bütün akşam boyunca yatağında kurduğu hayaller adeta elinden kayıp gidiyordu.

Çünkü yapması gereken sadece konuşmaktı,
O`na yaklaşmak.

Ama yapamıyordu, olmuyordu işte.

O basit sözler çıkamıyordu çocuğun ağızından, çocuğun tutkulu aşkı o basit sözlerin boyunduruğu altına giriyordu.
Yeniyordu sözler aşkı.
Alışık olmadığı yaz mevsiminin getirdiği utangaçlıkla kurduğu hayaller, mahkum olduğu kış mevsiminden çıkaramıyordu onu.
Sözler de gardiyanıydı.

Sonra her zaman ki gibi soğuk yatağında içi parçalanmış bir şekilde tekrar hayaller kuruyordu.
O`nu içeren ama kendisini bulamadığı hayaller.

Çünkü yaz mevsimlerine alışıktı O,
kendisi ise kış mevsimlerine.