İlk Oğullar Şiiri - Kasım Kobakçı

İlk oğulların vardır böyle bir hakkı genellikle,
Çok fazla isimleri geçmezdi diğerlerinin,
Onlara çakıl taşları kalırdı,
'Ha evin küçüğü,
Ha dağdaki en büyük domuz,
Ne fark eder?'

'Çatıya atılırsa' birinin ayakkabısı,
'Öyle daha güzel olacak çocuğum,
O uzun, o boktan, o kel.'
Her halükarda,
Bakılacak ilk çocuğa.

Bazı gün görmüşler ve bilge olanlar,
'Öyle söyleme, kardeşim kıskanır,
Ne güzel şey,
Şimdi atlayacak cırt cırt gibi,
Zaten kemirecek bir yer aradığını söyleyip durur.'

'Kaş yap' deyince göz çıkaran 'yaşlı kadın',
Bir ömür boyu, nesiller boyu sürecek,
Tohumlarını ekti kardeş kırgınlığının,
Nereden bilecekti!