İlk Mektep / Çocukluğumuzda Bahar

Bahar

geride kalırdı martın kapıdan baktırdıkları
Gökmehmet karı, zemheri, kocakarı soğukları
geride kalırdı saçaklardan sarkan buzlar,
akşamdan sabaha erirdi yağan kar

bahar önü
önce karlar, ağaçlardan bir ritmle,
sonra sarkıt buzlar birer-ikişer
çatılardaki karlar kayarak tok bir gürültüyle
yere inerler

sular yolaklarını bulur
derecikler yeniden şirilderdi
cemre önce havaya,
sonra suya,
en sonunda da
toprağa düşerdi
önce kardelenler,
ardından sarı çiğdemler açardı
bahar müjdecisi

Köse Dede omcaları budamış
bağlar domur-domur ağlamış,
göz yaşlarını irkdik kaplarda
sürdük saçlarımıza
“-eyi gelir” “-parıldatır”mış

Asardan gelen dereler küçük ve kumluydu
Dere Mahallenin dereleri çamurlu
ne zaman gitsen birileri olurdu
en yukarıda böğet yapan keserdi suyu
oyuna dalardık,
akşam olurdu

önce taşları sıralamak gerek
kenardan ıslak toprak çekerek
arazisine çöpelden bahça yapanlar
kanal açıp, çiftliğini sular
derken; böğülen su barajdan taşar
doldurur taşırır kendinden sonraki her hatılı
sel alırdı ortalığı
ortalığı çocuk bağrışları kaplardı

bu bulanık azgın su yıkar gider her şeyi
böylece oyunun da
kendiliğinden sonu gelirdi
harabe böğetler,
kirlenmiş giysiler
suçluluk içinde yönler evlere döner

bunun sonu evde hesap verme zamanı
artık ne yapıp edip;
yalanlar uydurmalı
yalanlar da
birbirini tutmalı
ya da çekilip bir kenara
ödevleri yapmalı
ders çalışılmalı

üstümüzün çamurunu
gizlice kurutup siftimeli
önceleri dudak büküp sevmediğiniz
yemekler bir güzel yenilmeli
ahırdaki hayvanlara yem verip,
sobaya çalı-odun taşınmalı
ya da ezan kollanıp,
leğen-ıbrık peşkir
büyüklerimize sunulmalı
acaba dikkat çeker mi
her zaman yapmadığımız şey mi
yapığımız şey mi