İlk Mavisi Sabah Ayazının

İlk mavisi sabah ayazının
Öpmek bir düşü yanağından
Sarılmak boynuna imkansızın

Dağlarımda tek tek ışıklar yanar
Parıldar hiç görmediğim ülkeler uzaklarda

Ve yanı başımda insanlar
Omuzlarına basarak dostum dediklerinin
İterler suların altına,
Nefes almaya çalışırlar
Soluksuz bırakarak

Yükselmek budur işte derler
Yükselmek;
Çiğneyerek omuz başlarını
Yükseğe,
Daha da yükseğe

Yüksek zirveler
Bu leş yığınları
Üstüne basıp yükseldiğimiz
Bu tepeler
Alçalışın ta kendisiydi aslında

Sonra öpmek yanağından bir tebessümü
Bir babanın sarılması küçük kızına çıkarsızca
Sonra sevmek
Alın teriyle kazanılmış bir parça ekmek,
Bir yudum su gibi yada
Bir anne kuşun yavrusunu doyurması,
Mayıs şafağında dökülen gözyaşı
Ölüme inat hayatı anlatan kitaplar
Yasaklı dizeler gibi,
Yükseliyorum işte
Farkında olmasanız da
Alçala
Alçala

Yükselmek,
O beyaz başlı doruklara
“Seni herkese ve her şeye rağmen seviyorum” diyebilmekti aslında
Bağırdım korkusuzca...

12 Mart 2003
00: 49