İlk Kıvılcım... (Anılardan)

ANILARDAN... Söke; 28.06.1992
Suat TUTAK

İLK KIVILCIM...

Sanırım; yıllar önce diyebileceğimiz bir zaman geçti üzerinden.. Üç yıl,
(bugün için15 yıl) az bir zaman mıdır sizce? 1989 yılı Haziran ayının bir hafta sonu, bir akşam üzeriydi. Saat: 17.30 ile 18.00 arası... Hep tanıdık yüzler birer, ikişer Otomobilciler Odası’nın dik ve uzun merdiveninin basamaklarını birer birer çıkıyorlardı. Az sonra, Otomobilciler Odası’nın salonunda toplanacaklar; daha sonra yaşanacak yıllar içinde önemli sosyal faaliyetler, kültürel çalışmalar konusunda ilk kararları alacak, etkin çalışmaların öncü tartışmalarını yapacaklardı. Evet, bu tarihi bir an, tarihi bir gün sayılabilirdi..
Bugün değil ama, gelecekte bir gün çok önemli sayılacaktı bu ilk toplantı... İlk kı vılcımın çakıldığı bir gündü, bugün.. O günü yaşayan herkeste bir heyecan, gelecekte başarılacak her atılımın ilk çekirdeğini oluşturmanın titreyişi, biraz da mutluluğu vardı.
İşte o gün, “BEŞPARMAK DERGİSİ” doğdu... Bugün 150 nci sayılara varan belki de aşan dergi, o ilk toplantının meyvesidir.

SONRA NELER OLDU...:

Zaman içinde bir Amatör Tiyatro ekibi doğdu. Beraberinde bir de Türk Halk Müziği Korosu Söke’ye merhaba dedi... Türk Halk Müziği ekibi ayrı günlerde kendi yolunda çalışmalara başlarken, bu tiyatro ekibi de ilk doğduğu yıl, iki oyunu başarıyla sergiledi. Ardından birkaç ay sonra üçüncü oyununu da sergileyip, varlığını kabul ettirdi. Başarısını kanıtladı. Bu çalışmalar arasında Söke’de bir Halk Evi açıldı. O da Tiyatro ekipleri getirerek, kültürel etkinliklere başladı. Sonrasında bu güzel etkinliklere devam edildi.
Belediyemiz birkaç tiyatro ekibi getirerek halkımıza gösterimde bulundu. Halkın ilgisi az da olsa bir den fazla etkinlikler gösterildi. Bu arada Söke’de, bir “REHBER” dergisi yayın hayatına başladı. Yerel gazetelerimizde de; sosyal ve kültürel çalışmalara yönelik, ağırlıklı yazılar çıkmaya başladı. Güncel haberler yanında Kültür yayınları da yer aldı. Bu yazıların etkisi gün geçtikçe artış gösterdi. Ve Belediyemiz, KÜLTÜR EVİ’nin bulunduğu binanın temelini attı. Şuan; bu binanın kaba inşaatı bitmek üzeredir.(Bugünkü SÖKE İLBEY KÜLTÜR EVİ) Temel atma töreni, halkımız tarafından her ne kadar ilgi görmese de, ben; bir boşluğu dolduracağına, gelecek nesillere hitap edecek bir yatırım olduğuna inanıyorum.. En azından öyle sanıyorum.. Doğrusu, bu konuda bir boşluğun olduğunu kanıtlayan ilk adımın, göstergesi olarak kabul edilebilir...
Bu kadarla da kalınmamıştır.. İlk kıvılcım bize, neler kazandırmıştır bakın.. Söke Belediyemize, önceden hiçbir başkan tarafından düşünülmeyen, bir “ÇOCUK KULÜBÜ” kazandırmıştır. Çocuk Kulübünün bugün 900 öğrenciyi aşan(O yılların rakamıdır bu) bir üye katılımı vardır. Önümüzdeki yıllarda bir de, “GENÇLİK KULÜBÜ” kurulması düşünülmektedir. Sevindirici olan bu tür çalışmalara yeni neslin, çocuk ve gençlerimizin, gerçek anlamda önem vermesi, ilgi duyması, katılımda yarış etmesidir. Üzücü olanı ise; yetişkin olan toplum kesiminin, bu çalışmaları küçümseyip, bıyık altından gülüp, umursamaması, sosyal birlik ve beraberliği paylaşmak istememesi, kültürel kaynaşmayı, basit çıkarlar uğruna kulak ardı etmesidir.
Önce midenin doyması gerek.. Ama, boş kafa ile dolu midenin ne değeri var..? İnsan olduğumuz, yalnızca dolu mide ile mi ölçülür? İşte bu tarafı anlamak zor...
Milletler; kültürlerine sahip oldukları sürece millettir. Kültüre sahip olmak ise; kitaplara doldurup bir köşede, tozlanmaya, çürümeye terk etmek değildir.. Bilgisayarlara yükleyip hafızalardan silmek değildir.Öyle olsaydı, evrende insan varlığına ne gerek vardı..! ? İşte biz; bu değerlendirmeyi toplum olarak yapabildiğimiz gün, çağdaş medeniyetin üstünde bir ulus olabileceğiz.. İnsanlar, aç yaşayamaz.. Amma, her türlü kültür bağlarını koparıp sosyal bağlarını da keserek, varlığını sürdüremez.
Yapılan her ne iş olursa olsun, kim yaparsa yapsın, eğer toplum içinse, toplum ve gelecek nesillerin yararına ise sahip çıkılmalıdır.. Yapan kişilerin kimliği hiç önemli değildir.. Çünkü; onda yöresel yarar vardır.Beldenin, toplumun, halkın tümünün geleceğinin çıkarı, bütünün menfaati vardır.. O halde engel olunmamalı, köstek değil, destek olunmalıdır.

BERABER OLMAK :

Şimdi, sormak istiyorum. Bu belde, bizim beldemiz mi! ? Belediye, bizim belediyemiz mi! ? İşin başında kim olursa olsun.. Evet mi, hayır mı! ? Evet, dediğimize göre; düzenlenen çevre temizliği haftasında neredeydik? Kültür Evi Temel Atma Töreninde neredeydik! ? Ağaç Dikme Haftası Töreninde neredeydik? Çocuk Kulübünün düzenlediği, UÇURTMA GÜNÜNDE neredeydik? Bu yıl, yine Çocuk Kulübünün düzenlediği yalnızca 30 öğrencinin katıldığı, İkinci kez düzenlenen(o yıllardaki etkinlikleri anlatıyorum) Çevre Temizliği Gününde yine yoktuk... Öyleyse, neredeyiz! ? İşte, üzücü tabloların ifadesi... Bu belde bizimse, Yerel İdare Bir şeyler yapmak istiyorsa, gelecek nesiller bizden bir şeyler bekliyorsa, biz büyükler, barış içinde, huzur dolu, mutlu yarınlar bırakmak istiyorsak bölünüp parçalanmak niye, bu duyarsızlık neden? Dargınlık, küskünlük, küçük görme, adamsendecilik, bizleri nerelere götürür...
Her halde, mutlu yarınlara, birlik, beraberliğe değil...
Evet dostlarım.. Ben, bugün ok efkarlıyım... Doğrular, yanlışlar arasında bocalamaktayım.. Kimseyi üzmek, kırmak değil amacım. Amma üzülüyorum. Gelin; artık ellerimizi birbirimize uzatalım. Gelecek nesiller, bizim canımız.. Bizim parçalarımız. Bu belde, bizim beldemiz.. Ne olur, birbirimize sırtımızı dönmeyelim.. Gün olur; dün, bugünün, yarının hesabı elbet sorulur. Çocuklarımız için el ele verelim..
Ve yarın; yarın ki, geç olacak.. Ömrümüzün son deminde,
“-Bize bırakacağınız dünya, bu muydu! ? ” diyecek çocuklarımız önünde, acı çekerek, gözü yaşlı, boynu bükük, son üzülen biz olmayalım..
Birlik ve beraberlik Bizim parolamız olsun...