İlk Kıvılcım Şiiri - Savaş Barha

Şiir kimindir?
Yazanın mı, yazdıranın mı?
Yoksa şiir, okuyanın mıdır?

Aşk kime layıktır?
Sevene mi, sevilene mi?
Bence aşk, en çok bize layıktır.

Haziran sonuydu.
Bir bayram günü gözlerin,
gözlerime çığ gibi düşmüştü.

İlk kıvılcım
o gün alevlenmişti.

Cehennem sıcağı bir havada,
anlık bir gülüşünle serinlemiştim.

Herkes şeker toplarken
ben bakışlarını süzüyordum.

Kalbim, kalbine
o gün kenetlenmişti.

O gün sen aşuktun,
ben ise bir garip maşuk.

Görünmeyen bağlarla
biz, o gün bağlanmıştık.

Aşk, o gün yağmur olup
üzerimize sağanak sağanak yağmıştı.

Sonra,
dört mevsim geldi geçti.
On iki ay ve haftalar eskiyip gitti.

Zaman yine o güne gelip çattı.
Saatler yine o günü gösteriyor.

Gece düşler senle süslendi.
Anılar gözleri yaşa boğuyor.

Bugün...
Bugün, günlerden aşk günü.
Bugün, aşkın seneyi devriyesi.

Bugün; cümleler neşe dolu,
kelimeler yeni anlamlara gebe.

Bugün duygular,
amansız bir hastalıktan
kurtulmuşcasına heyecanlı.

Bugün çiçekler,
en güzel elbiselerini giymiş.

Bugün güneş,
sen gibi parlıyor.

Binlerce yıl ileri giden zaman;
bugün, o güne gitse olmaz mı?

Bütün kabahat zamanın,
akıp gidiyor, hiç durmuyor.

Zihin sandığa sakladığım
anılar zamana meydan okuyor.

Geçen onca gün için
kaç kelime tükettim, bir bilsen.
Kaç cümle intihar etti kalemimden!

Kaç satırla, kaç dizeyle,
kaç şiirle yazdım seni, bıkmadan.

Anıları yazmak
bana düştü, okumak sana.

Kaç nefesim kalmış bilmem.
Her nefesim bir parça senin için.