Ilk Kez Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Her şey bir tesadüfle başladı.
Nereden bilebilirdim ki benim gibi yarımsın, benim gibi kimsesiz.
Kanadı kırık kuşlar uçamaz derlerdi,
Benim kanatlarımı kıran hayat, senin de kanatlarını kırmıştı.

Konuşmaların,
Yüreğinin güzelliği cezbederken ruhumu,
Kim olduğun değil, ne hissettirdiğindi umursadığım.
Seni yıkan o kırıklar,
Yüreğindeki fay hatlarının derin çatlakları,
Ruhundaki kanayan yaralardı.

Benim gibiydin...
Oysa ben hiç yaranın yarayı iyileştirdiğini görmemiştim.
O kadar bilindik bir hikâyenin iki kahramanıydık ki,
Ve ikimiz de masumduk.
Tek bir suçumuz vardı: güvenmek,
Ve tertemiz sevmek.

İnsanların ağzından akan salyalara hayretle baka baka,
Hebâ edilmiş yıllar kanarken her gece yastık altlarımızda,
Felek gözümüzdeki ışığı söndürememişti.

Önce temkinli yaklaştım sana,
Sonra kendimden bir şeyler buldum.
Ellerin nasırlı,
Yüreğin yaralı,
Ve gözlerin buğuluydu.
Tıpkı benim gibi...
Aynaya bakar gibi bakıyordum sana.

Fırtınadan kaçan bedenine,
Bir liman arayacak gücü bile olmayan bir bedeni taşımak,
Ne kadar zordu, biliyordum.

Sonra uzandım, tuttum nasırlı ellerinden,
Baktım buğulu gözlerine,
Ve yüreğinin en taşlaşmış yerine selam verdim.
Bir duygu sardı içimi.

İki yaralı yürek, bir yürek olur mu?
Hâlâ sorularım cevapsız kalsa da,
Korkmuyorum dokunmaya yüreğine.
Çünkü ben,
İlk defa kader arkadaşı buluyorum kendime.

Şimdi,
Ayakların yorulursa al, ayaklarım senindir.
Gözlerin yaşarırsa al, gözlerim senindir.
Tutamazsa ellerin mutluluğun kuyruğundan, al, ellerim senindir.

Artık yalnız değilsin, demek geliyor içimden,
Ama korkuyorum.
Çünkü hayatımda ilk kez mutluyum.
Kader arkadaşım, ilk kez...
02.12.2024 15:04