Yunus Emre Çetinkaya - İlkimsin

Karşımda olduğun halde en saklımda olan kadın,
Vücudumun, bedenimin her bir hücresini seninle doldurduğum.
Bir günde 86.000 nefes ile 86.000 kez seni sevdiğim.
Mecnun'un Leyla'ya olduğu gibi, sana mecbur olduğum.

Bir senfoni gibi kulağımdan eksik olmayan eşsiz sesin,
Senden vazgeçemeyip, kendi benliğimden vazgeçtirttiğin..
Olmasaydı o parıltılı gülüşün, açar mıydı yazın çiçekler?
Ah, bana Ankara'da denizi İzmir'de kar yağmasını bekleten kadın..

Eksi bilmem kaç derecede tuttuğum sıcacık avuç yok mu hele?
Sanki bir taşıtsın ve sana lambadaki kırmızı ışık hiç yanmıyor.
Bir de kokusu burnumdan gitmeyen kestirmeye kıyamadığın saçların var ya hani,
Adeta mevsimleri çeviren, adeta gecelerime güneş ışığı yayan...

Gündüzlerim heba, ömrüm yoluna fedâ. Ben sana vurgunum.
Bir şiir dergâhında aklımda sen köşede oturmuş, durgunum.
Bir anne düşünün, vatan için evladını bile bile ölüme yollar ya;
Ey ikinci vatanım! Ben kendimin annesiyim ve kendimi yolunda yoluna yolluyorum.

Herkes öldürür sevdiğini derler ya, herkes olduğum an ben de öldüm.
Ölmek illa toprağa girmek değilmiş, nefes alırken de ölünebiliyormuş.
Bal yanaklım, herkesi öldür ama senin yüzün gülsün
Ey sevgili; yüzün gülsün ki ölenler yeniden hayat bulsun.

Özlemekten dudaklarımı çatlatan, sevmekten aklımı çıldırtan.
Ey! emeğimi sevgim ile karıştırıp yoluna serdiğim;
Sevgi emekmiş, emek ise vazgeçmeyecek kadar büyük
Ve, ve özgür bırakacak kadar sevmekmiş Emek.

- Yunus Emre Çetinkaya