İlk Gün Şiiri - Burhan Sevimligil

Herkes kendi fetihlerinde boğuldu.
Gönül surlarıma, vurur durur yüreğin!
Gönlüme senin suretin oyuldu.
Korkma!Yıkmaktan çaresi yok silmemin!

Bir bakışınla yıkıldı, ördüğüm düşünceler.
Ne yapayım, der gibi bakma talansa!
Sözlerin pek kibar, pek de inceler!
Ses etmem, bu çiside günlerce ıslansa.

Esirgeme, delecekse de bakışların.
Hazırım ok gibi saplansa da yüreğime.
Göklerde süzülen en ak kuşların,
Zarafeti saldırdı, şaşkın ürkekliğime.

Seher bülbülünden mi gelir sesin.
Kızardım, eğer kızmak mümkün olsa.
Duyacaklar!Yeter nazlı nefesin.
Buldurur en derin ormanlarda kaybolsa!

Geldikçe sesin, parçalar tasalarımı alır.
Yaldızlı gülüşün çok düşündürdü
Sözlerim düşmeden dilden, tutulur kalır.
Efsunlu düşünceler bu sefer güldürdü.

Yıllardır başucumdaymışsın gibi.
Çiçek olsan, yaprağına erişirdim.
Sesinle hep karşımdaymışsın gibi.
Bir bakışınla, ateş olsam erirdim.

Göklerin en güvenli dalındayım sanırken.
Sözlerin, gönlümden vurdu düşüverdim.
Gönlümün gözyaşları kurumaz sanırken.
Gülüşünle, iliklerime kadar kuruyuverdim.

Seni gören gönül pek de hoştu.
Sanki, kabustan cennete uyandı.
Güller bahçesinde, sende sarhoştu.
Dünden razıydı bilmem... Belki de kandı.

Acaba hangi iyiliksin, kimin duası .
Benim dileğim mi, yoksa hakkın vergisi.
Hangi kötülüğünüm, kimin bedduası.
Varım!Olsa da güzelle kötünün sergisi...