İlk Gerçek Aşk Şiiri - Muhammed Türe

Her ne varsa şu cihânda anda buldu ilk vücûd
Âdem'in rûhundan içre âna eylendi sücûd
Hulk-i ahsendir efendim anda mesken tuttu cûd
Âdem'in halkinden önce şah nebîdir Mustafâ

Sidresinde Rabbinin mihmânıdır pîr-i rusul
Bülbülün esrârına çün âşinâdır gonce-gül
Ey şerâb-ı aşk anınçün leblerimden gel dökül
Sırların sırrı ile âgâh nebîdir Mustafâ

Koklasa güller tenin hep râyihâsından geçer
Tâvus endâmın görürse hoş edâsından geçer
Şems ü ay çeşmin görürse öz ziyâsından geçer
Şem dahî pervâne olmuş mâh nebîdir Mustafâ

Hâk-i pâyin bûseler kondursa âşık mest olur
Aşk ile dolsan o kalbe şevk ile sermest olur
Çok günahından seni incitse Hilmî pest olur
Gâh habîbdir gâh tabîbdir gâh nebîdir Mustafâ

Hilmî

Vezin: fâilâtün/ fâilâtün/ fâilâtün/fâilün

Sücûd: secdeler
Hulk-i ahsen: en güzel yaratılmış
Cûd: cömertlik, eli açık olma
Halk: yaratma
Mihmân: misafir
Anınçün: onun için
Leb: dudak
Âgâh: kalp gözü açık, uyanık, vâkıf
Râyihâ: koku
Şems: güneş
Ü: ve
Çeşm: göz
Ziyâ: ışık, nur
Mâh: ay, ayyüzlü
Hâk-i pâ: ayak tozu
Bûse: öpücük
Sermest: sarhoş
Pest: aşağı, alçak