İlk Değil Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Kainatım, ışığım, kadim dostum... Bu, sana ilk direnişim değil.
Bir devrimci gibi diktatör sokaklarında,
Bu sana ilk yenilişim değil.
Kalbimden kanım gibi, nüfus ederken seni,
Bu bileklerimi ilk kesişim değil.
Kainata yakarış adlı yazgılarımda,
Baktığımda sana ağladığımda,
Saçlarından tut, parmak uçlarına kadar,
Bu her zamanki özleyişim değil.
Betim benzim sararmış, saçların gibi,
Gözlerim kan çanağı, bitmiyor kini,
Kaderimde olmayışın, imtihan değil.
Çünkü deliler gibi özlüyorum seni,
İntiharlar kervanına bir yenisi eklenircesine,
Arzuluyor, ölmüyorum gibi.
Sanki yangınlar hakkımı yercesine,
Parlamıyor, sönüyor gözümün feri.
Bu artık bir ihbar değil, tanrıya şikayet etmiyorum kendimi,
Bu artık bir vasiyet değil, ölmeyi istemiyorum, seni ister gibi.
Bu yalnızca bir isyan,
Tıpkı İstanbul şiirleri gibi.
Bu tüm körlerle aynı görüyor oluşum,
Bu karanlığın en dibi.
Özlüyorum sevgilim, seni... Ellerini,
Sanrılarım kadar gerçek sevgini,
Sancılarım kadar seviyorum seni'