İlk Çekim Kuvveti Şiiri - Kasım Kobakçı

Demire su verilmiş, ucunda keskin arzu,
Çeliğin o parlaklığı, bulunmaz onda pusu...
Kancasıyla, halkası, gövdesiyle yekpare;
Eğri olan her şeyi, iliştirme duvara! ...
*
Oltanın ucunda kanca, onu bunu takındık,
Tuttuğumuz balıklara, hep uzaktan bakındık! ...
Gönlümüzde yaşayan, hiç akıldan gitmeyen;
Bekleyişin umudunu, niçin, böyle unuttuk? ...
*
Kimi et askısında, kimi teknede durur,
Her sivri ucuyla o, hedefini tam bulur...
Vinçlerde, direklerde, inşaatta ve gemide;
Her yakalayan güce, aldanma ilk hamlede! ...
*
Duvarlara sağlamca, tabloları astırdık,
Paslanmasın diyerek, yağını da bastırdık! ...
Hayatımızda olan, varlığıyla güç sunan;
Eşyanın sadakatini, acaba, hiç mi sınamadık? ...
*
Zihnin kancalarıyla, bir fikri yakalarsın,
O düşünceyle sonra, yeni yollar ararsın...
Mantık, sezgi, tecrübe ve ayrıca ilhamla;
Tutunduğun her dala, güvenme aynı şanla! ...
*
Kelimelerin çengeline, umutlar bağladık,
Her söylenen söze, inanıp sonra ağladık! ...
Kalbimizde iz bırakan, ruhumuzdan silinmeyen;
Vaatlerin çürüklüğünü, nasıl, göremedik? ...
*
Denizin derininde, pusuda bekler durur,
Yanlışlıkla dokunanı, anında yere vurur...
Paslı, eğri, terk edilmiş, unutulmuş halde;
Tehlikeli görüneni, saklama o mahalde! ...
*
Bir bakışın kancasına, ömrümüzü harcadık,
O anlık parıltıyla, zorlukları dışladık! ...
En derinde gizlenen, kimselerle paylaşılmayan;
O ilk çekim kuvvetini, neden, hiç sorgulamadık? ...