İLK AşKa SoN MeKTuP Şiiri - Mine Özdemirtaş

Dün yeniden geldim yazlığa / aylardan temmuz / sizin hane / bizimkinden öksüz

Kim varsa yüzü aşina /selam verdim eski dostlara
Sağdan soldan konuştuk hep ayak üstü / Bilirsin işte adı unutulan o arkadaşlar
Çoğu da size kışlıktan tanışlar./ Saatlerce bana seni anlattılar.
Öğrendim ki kalbin teklemiş / Yatağa çivilemiş (umutsuz) çırpınışlar.

Ah be yengeçten korkan bisikletten düşen ve saçımı çeken oğlan /
Desene ki erken geldi yüreğine kara kışlar.

Hatırlıyor musun?
Hani o en son yaz / ayak izimizi silerken dalgalar
Artık büyüdünüz siz…. Diye / kulağımıza fısıldamış gibi aynalar
Dudaklarım dudaklarını hiç kavgasız /bir mevsim oyaladılar

Seneye temmuz da gel demiştin,gelemedim / uymadı aylar
birimiz var birimiz yok / böylece ayrıldı yollar
en sonunda da hiç gelmez olduk /
Büyüklerimiz bizsiz,komşuculuk oynadılar.
Ve su gibi aktı yıllar

Yine Havada deniz kokusu var / kalamam buralarda
Yarın gidiyorum.yar /

Birazdan akşam iner /yanar sokaktaki lambalar.
Bu gece Işıksız oturacağım odamda./ Karanlığı delmenin ne alemi var.
Camı kapatmadan /perdeyi örtmeden
Yanaklarıma tuz sürsün diye anılar / Evinizi seyredeceğim sabaha kadar

Belki de ağlarım doya doya/ dilime dua olur gözümde ki yaşlar
zaten boğazım da bekliyor / ha çıktı ha çıkacak biriken yakarışlar