İlk Aşk Şiiri - Yılmaz Tizgöl

İLK AŞK

İlk.

Adem
yandı
bu
ateşle.

İlk.
Şeytana
o
uydu.

İlk.
Parça,
ondan
koptu

Doğru
yolu
o
buldu.

İlk.
Onda
eridi
Magma

İlk
Volkan
cana
durdu

İlk
maden
çelik
oldu

Kendinden
bir
parçaya

Aşkın
adını
koydu

İlk
Sevgi
ondan
doğdu

İlk
O
dedi
Aşk

İlk
Eş
o
oldu.

Kendi
ruhunda
canlandı

Havvada,
hayat
buldu.

İlk
Yasağı
o
deldi

İlk.
Zinciri
o
kırdı

İlk
Günahı
o
tattı

Elma
koydu
adını

İlklerin
efendisi

Yaşamın
ta
kendisi

Havva
onun
kadını

İlk
Mahkum
o
oldu

İlk
sürgüne
o
gitti

Cennetten
de
kovuldu

İlk.
Tohumu
o
ekti

adını
sevgi
koydu.

İlk
Aşkla
başladı
yaşam

İlk.
İnsan,
aşktan
oldu

İlk
hamur
sevgidendi

Coşku
ile
yoğruldu.

O
yüzden.
Aynı
dilde

güldü,
Bütün
insanlar.

O
yüzden.
Aynı
dilde

Öptü
Bütün
dudaklar

O
yüzden.
Aynı
dilde
ağlar,
bütün
çocuklar

O
yüzden
Aynı
dili
konuşmalı
Her
insan

O
yüzden.
Paylaşmalı,
acıyı
ve
sevgiyi

O
yüzden.
Yaşamalı
insanca,
ve
elele

O
yüzden
Sevmeli.
Adem
gibi
Havva
ile

O
zaman
kurtulur,
insan,
kötülük
unutulur.

O
yüzden.
İnsan,
İnsan
gibi
İnsanca
insan
olur.

O
yüzden.
Her
insan
çivi
gibi
çakılır

O
yüzden
Öldüğünde,
O
izine
atılır.

O
yüzden
Bir
delikte,
başlar
bu
hayat,
Bir
delikte,
son
bulur.

O
yüzden,
Doğum
hatırlanır
Ölüm
hep
Unutulur.

Yılmaz Tizgöl
Moskova
23/06/2020