İlk Şiiri - İlhan Nazlı

Kapının ardında asılı duruyor hala seccaden
Her sabah namazı öpüyorum alnının değdiği yeri
Şifonyer aynasına bantladığım bir tel saçını kokluyorum
Her sabah ve her akşam içime çekiyorum seni

Acılarım daha büyük senden sonra , yaralarım daha derin
Bu çok başka , öteki acılarım gibi değil geçmiyor
Hem eskisi gibi dimdik duramıyorum hayata, mücadeleye isteğim yok
Bazen öyle dümdüz giderken yolda , aklıma bir şey geliyor , göğsüm kabarıyor
Gözlerim sözümü dinlemiyor artık

Sanırım tükenmişlik bu yada incinmişlik
Sen varmış gibi yine bende her şey , senin yokluğunda
Katladığı çamaşırları bozamıyorum mesela , kıyamıyorum
Dizdiğin şeylerin yerini , kurduğun düzeni değiştiremiyorum

Arada bir dibek kahvesi yapıyorum bize
Fındıklısı daha güzeldi değil mi diyoruz
Sonra gülüşüyoruz , hadi netten bakalım alalım telaşesi
Kahvemi içiyor , sandalyene bakıyorum
Varlığının değdiği yeri özlüyorum

Nerde bir Honda görsem gözlerim ilk önce plakasında
Aslında bütün Honda'lar sensin ya
Geçenlerde evin oradan geçtim , aslında tesadüfen değildi
Parkın köşesinde durup yoldan geçen bize baktım
Yürüyoruz , bize özel el ele tutuşarak , itişerek
Allah'ım nede mutluyuz , çok şükür

Hatırlarsan yolda bir yasemin çiçeği vardı , onu kokluyoruz
Dönüp diyorum ki sana
Bir çiçek bile senden güzel kokamaz
Ölmeden yokluğunda öldüm