Adını fısıldasam, kainat durur Annem,
Dilim bağlanır, başka sözler susar.
Sen varsın diye nefes alır bu dünya, bilirim,
Gözümün aydınlığı, ruhumun limanı sensin.
İlk dokunuştu gönlümde sevginin filizi,
Asi bir rüzgar eser saçlarında,
Gözlerinde bir şimşek parlar bazen.
Güzel kadınlar derler, hani o cesur,
Öfkesi dağları deviren, bilenler bilmez.
Bir ateş yanar içlerinde, hür ve başıboş,
Gözlerin değince gözlerime,
Gözlerimden bir ceylan sıçradı.
Yeşil dağlara, uzak ovalara,
Kalbimden bir nehir çağladı.
Coşkun sularla denizlere.
Kalbim bir mabed, mihrabında sen.
Ruhum, kanat çırpan bir kelebek,
Resulün bahçesinde konaklayan.
Aşk bu değilse,
Gözlerim neden senin yolunda,
İnsan, bir mum alevi, titrek,
Bir rüzgarla sönecek, bir gölgeye mahkûm.
Sen, güneşi yaratan, nurunla her şeyi var eden,
Mutlak ve ebedi aydınlık, Allah'ım.
O, o nurdan bir fener,
Benim de annem yaşıyordu bir zamanlar, sahi miydi bu?
Bir nefesten daha yakın, bir kalpten atıştı o.
Elleri saçlarımı okşar, sesiyle dindirirdi acımı,
Şimdi yokluğu bir uçurum, düştüğüm dipsiz kuyu.
Hala duyarım sesini, bir rüzgar fısıltısında,
Uykuya daldım, ruhum gezindi.
Bir anda zihnimde sırlar çözüldü.
Gördüm o an ki, içimde gizli,
Tüm unutulanlar yeniden dizildi.
Geçmişle gelecek birleşti orda,
Bir zamanlar,
dünya ne hafif, ne kolaydı.
Senin omuzlarındayken, baba,
ne yük bilirdim, ne keder.
Gökkuşağı gibiydi her gün,
gölgen düşerdi üzerime, bir zırh gibi.
Dağlar aşındı, yüreğimdeki kor sönmedi,
Bu aşk başka, çaresiz bir türkü gibi dilimde.
Toprağın karası, güneşin alnı gibi kavrulur,
Bir yaralı keklik sesinde saklı kalan.
Hüznüm mü? O da bir çiçek, açar gece yarıları,
Göğün penceresi kapalı, dünya acı fısıltı.
Maskeli gülücükler, zehirli sözlerle.
Ey İsa'm, insanlık neye dönüştü böyle?
Sana uzanan eller, ihanetle dolu,
Dostluk ardında gizli, derin bir kuyu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!