Belki de şehirler, insanların kalbi gibidir,
Caddeleri atan nabız, rüzgârı nefes…
Ve bazı şehirler, penceresiz duvarlar gibi,
Eksik hikâyeler bırakır ardında.
Bir pencere aç rüzgâra,
Belki eski bir hikâye taşır uzaklardan,
Adını unuttuğun ama kalbinde sakladığın,
Zamanın silmeyi başaramadığı bir yüz.
Bir hikâye yaz,
Geçmişle gelecek arasında salınsın,
Bir aşkı, bir kayboluşu, bir hatırayı,
Ve en çok da kendini anlatsın.
Yaz, çünkü yazmak bazen eve dönmek gibidir,
Geçmişi fısıldayan,
Kendini hatırlatan.
Yaz, çünkü bazı hikâyeler,
Ancak yola çıkınca tamamlanır
Ve yürüdükçe insan yine kendine varır.
Kayıt Tarihi : 29.1.2025 19:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yazmak, bir eve dönüş gibi hem tanıdık hem de yeniden keşfedilen bir eylem. Bu noktada, şehir metaforlarından hareketle, yazının bir yolculuk olduğu ve ancak yola çıkıldığında hikâyelerin tamamlanabileceği, yoksa insanın bir yanının eksik kalacağı fikri vurgulanmıştır. Ve final dizesinde, yürüdükçe insanın aslında kendine varacağı mesajı verilmiştir. Özetle bu şiir insanın kendini arayışı, yazının dönüştürücü gücü ve yolculuğun içsel anlamı üzerine bir düşünce yolculuğu sunmak ilhamıyla kaleme alınmıştır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!