İlahi Kelam Şiiri - Sinan Karakaş

Vahyi İlahidir bu, oku denilen Kuran,

Ona ulaşacaktır sorgulayan ve soran,

Onu bize getirdi, Elçilerin Elçisi,

Akıllar bitap düştü, bu dipdiri mesajdan.

Ol Haliki Zülcelâl, kullarıyla konuştu,

Kurandı insanların, aldığı güzel muştu,

Ruhuna nakşedildi, Nebiler Nebisinin,

Onu okuyan insan, Rabbi ile buluştu.

Bu ilk vahiy değildi, insana indirilen,

Zebur, Tevrat ve İncil, Kuranda bildirilen,

Hiç başıboş olur mu, yaratılan varlıklar,

Bilmezler bilmese de, bulunur bunu bilen.

Arayan arananı, Kuranda bulabilir,

Yalnız akıl sahibi, tefekkür edebilir,

Her zerrenin şifresi, Kuranın içindedir,

Kendini bilen insan, Rabbini sevebilir.

Kıyamet kopana dek, muhtaçtır tüm insanlar,

O şifa ve rahmettir, Ona yönelen anlar,

Tebliğine şahidiz, Allahın Resulünün,

Onu yaşamak ister, Kurana inananlar.

Hay olan yaratanın, vahyi de mutlak Haydır,

Nasipsizin dediği, son nefesteki vaydır,

Kendinden hiç bir sözü, Ona katmadı Nebi,

Kuranla tanışmamak, insan için bir zaydır.

Halen nefes alanlar, Kuranı okusunlar,

Yaşamak isteyenler, Kuranla tanışsınlar,

Rahman ve Rahim olan, yaratana sığınıp,

Kimliğini bularak, Kuranla buluşsunlar.

Kuran asla olamaz, bir ticaret metaı,

Yapılmamalıdır asla, iktidar dayanağı,

İstismar edecekler, her zaman çıkabilir,

Mağdur ve mazlumların, Kurandır sığınağı.

Yalnız ülkeme değil, dünyayadır hitabım,

Âlemin nüvesidir, okuduğum kitabım,

Aklımın sınırları, kadardır kavradığım,

Bu harika kelamın, karşısında bitabım.